Eerste kindje in bad in het ziekenhuis, een pracht geboorte-ervaring ….ondanks dat het soms een gevecht voor hun wensen was. 

Wat wilde ik graag een thuisbevalling, oer, natuurlijk, zoveel mogelijk handsoff en in bad.

Het bad was gehuurd en uitgetest, onze serre thuis ingericht. We hadden een hypnobirthing cursus gedaan, deden elke dag meditaties en oefeningen en ik had affirmatie kaartjes gemaakt die aan een slinger klaar hingen. Toen we week 37 zonder complicaties gehaald hadden kon er dan ook niks meer mis gaan, ik ging die thuisbevalling krijgen, ik zat in mn bubbel en ik was er klaar voor!

Laat maar komen, ik ben er helemaal klaar voor, wij kunnen dit!’

Stuurde ik in onze HypnoBirthing groepsapp in de middag van 26 juni.

Toen we die avond voor een routine controle naar de verloskundige gingen gooide een hoge bloeddruk helaas roet in het eten: Ik kreeg een medische indicatie. De gynaecoloog in het ziekenhuis was heel stellig: Ik moest aan de medicijnen, een thuisbevalling was uitgesloten, een inleiding werd geadviseerd en ik kon niet in bad bevallen.

Ik was er kapot van en m’n bubbel ook. Daar ging onze mooie geboorte-ervaring

Gelijk schoot ik in de stress en wenste ik dat onze kleine nog even binnen zou blijven. Mijn vriend en ik konden d.m.v. de BRAINS methode de juiste vragen stellen waardoor we medicijnen en een inleiding nog even uit konden stellen.
In dit hele proces wat 2 weken duurde heb ik mij heel vaak ongezien, ongehoord en een nummertje gevoeld.
Gelukkig hadden mijn vriend en ik ons goed voorbereid, veel gelezen en waren we een echt team. Ik voelde aan alles dat er naast de hoge bloeddruk niets aan de hand was en dit lieten de testen ook zien.

Samen probeerden we terug in onze bubbel te komen.

Ik kon me neerleggen bij een ziekenhuis bevalling, maar wilde alsnog zo natuurlijk mogelijk én in bad bevallen.

We vonden een ziekenhuis dat achter medische bad bevallingen staat én probeerde de inleiding te voorkomen door de natuur een handje te helpen.
Ik plande een voetreflexmassage, ging naar een natuurgeneeskundige waar ik een homeopathisch middel kreeg en dronk vrouwenmantelthee. Ik moest om de dag op controle komen en 4 juli spraken we het geboorteplan door met de klinisch verloskundige van de afdeling.

Ook al week ons geboorteplan af van de protocollen in het ziekenhuis. Alles was bespreekbaar.

Mijn vriend zei naderhand dat hij in het gesprek de spanning van me af zag zakken. Alsof er in 1 klap een last van mijn schouders afviel en ik me kon ontspannen. Aan het einde van het gesprek had ik nog 1 vraag voor haar:

Had ik al ontsluiting? Of zat ik nog pot dicht?

Ik wist dat dit niets zou betekenen, dat als ik ontsluiting zou hebben het nog goed 2 weken zou kunnen duren en dat als ik potdicht zou zitten het alsnog snel zou kunnen gaan. Maar toch wilde ik dit graag weten.

De verloskundige toucheerde mij en melde dat mijn baarmoedermond week, volledig verstreken was en dat ik 1 cm ontsluiting had. Waarop ze vroeg: ‘Zal ik je strippen?’.

Mijn vriend en ik wisselde van blik, we hadden hierover gelezen en eigenlijk was dit iets wat ik niet wilde.

Maar.. zo hadden we gelezen ‘Strippen is als schudden aan de appelboom, zijn de appels rijp dan zullen ze vallen, zo niet, dan gebeurt er niks’.

Dus we besloten het te doen. Zo gezegd, zo gedaan, de verloskundige stripte me waarna ze me waarschuwde dat dit zou kunnen betekenen dat ik de hele avond harde buiken zou hebben maar er niks zou gebeuren.

Redelijk zenuwachtig gingen we richting huis. Zou het helpen? Beiden waren we opgelucht en blij met het gesprek. We konden vol vertrouwen kiezen voor een zo natuurlijk mogelijke bad bevalling waarbij er rekening gehouden zou worden met onze wensen, in het ziekenhuis in Veldhoven.

Go with the flow, maar in control

Omdat ik had gelezen dat beweging een bevalling in zou kunnen zetten wandelen we (lees waggel ik) die avond naar de ouders van mijn vriend voor een kopje koffie. De rust en het vertrouwen is wedergekeerd en het geboorteplan is aangepast op de nieuwe situatie.
We drinken een kopje koffie, printen nog snel het vernieuwde geboorteplan uit zodat hij in de vluchtkoffer kan en mijn schoonmoeder voelt nog even met haar hand de schopjes van de baby in mijn buik. Ik heb wat harde buiken merk ik op, maar goed die had ik al vaker gehad dus dit is vast niet heel bijzonder.

Eigenlijk willen we nog even uitzoeken wat een elektrodetje plaatsen op het hoofdje van de baby tijdens de geboorte precies inhoudt zodat we voorbereid zijn als ze dit in het ziekenhuis willen doen. Maar dat doen we morgen wel, besluiten we. Ik app mijn vriendinnen dat ik de dag erna niet mee een drankje ga doen maar ze zaterdag wel zal zien op de babyshower van een ander vriendin en we gaan vroeg naar bed.

Mijn vriend zou wat eerder gaan werken de volgende dag i.v.m. de uren die hij gemist had door de ziekenhuis afspraken en ik ben moe van de spanning en de stress van die week.

Om 22:00 uur liggen we in bed. Mijn vriend valt zoals gewoonlijk gelijk in slaap, maar ik kan de slaap niet vatten. Ik voel harde buiken en de baby actief bewegen. Hoe zou het zijn als de bevalling begint? Hoe voelen weeën? Ik merk dat ik wat gespannen ben en besluit de regenboog ontspanning van de Hypnobirthing op te zetten. Dan zal ik vast halverwege in slaap vallen. Niets is minder waar, ik raak ontspannen, maar de harde buiken blijven me wel wat afleiden. Zou het dan toch begonnen zijn? Ik besluit de visualisatie van de geboorte bubbel op te zetten gevolgd door de affirmaties. Dan zal het zenuwachtige gevoel vast wel naar de achtergrond verdwijnen en kan ik slapen. En zo niet denk ik lacherig, dan helpen ze juist.

Zo lig ik even, de oefeningen ontspannen me maar ik blijf de harde buiken toch echt voelen! Maar even naar de wc, het is inmiddels 23:00u. Op het toilet zie ik bloedverlies, best wel veel. Maar ik weet dat ik me hierover geen zorgen hoef te maken.

Dit is normaal, ik doe een inlegkruisje in en besluit verder te gaan met de meditatie oefeningen.

Ik gebruik de buikademhaling als ik de harde buiken voel maar merk dat ik niet goed meer stil kan liggen. Zal ik mijn vriend wakker maken? Nee, als het loos alarm is zal hij niet blij zijn en als het wel begonnen is kan ik hem beter nog even zijn slaap laten hebben. Wel stuur ik onze doula Leidi een berichtje. Het is inmiddels 00:25

‘Hoi Leidi, toch maar even een berichtje. Het is hier flink aan het rommelen (?) of zijn dit weeën (?). Roy slaapt, ik kan de slaap niet vatten. Verlies ook wat bloed, maar dit is normaal na strippen hadden ze gezegd. Ik ga nog maar even slapen, misschien is het vals alarm. Als er iets veranderd hoor je het.’

Leidi is wakker en reageert met bemoedigende woorden zoals laat het maar gebeuren en probeer nog wat te slapen en je ontspanning te pakken. Ook stuurt ze het berichtje:

‘Bijzonder gevoel denk ik dat jij al weet dat het gaat rommelen/beginnen en de rest van de wereld nog niet (ik zal niks zeggen)’.

Ik moet lachen, zou het dan echt? Nee.. het zal wel loos alarm zijn.

Inmiddels kan ik écht niet meer stil blijven liggen, ik wil bewegen. Ik besluit naar beneden te gaan. Met de ontspanningsmuziek in m’n oren kan ik de golvingen goed opvangen. Inmiddels voel ik wel: dit is anders dan harde buiken. Ik voel ze echt komen als golven, opbouwen en weer langzaam wegebben. De fitnessbal is heerlijk, ik kan fijn met mijn heupen mee wiegen en cirkelen terwijl ik me concentreer op mijn ademhaling. Dit gaat best goed! Maar ook vind ik ze toch al wel best heftig. Zal ik voor de grap eens timen? Dat gaat niet makkelijk, concentreren, ademhalen en timen.. maar volgens mij komen ze nu een kwartier lang om de 5 minuten. Of heb ik verkeerd getimed?

Ineens bedenk ik me: Ik wil in de douche! Ik had namelijk gehoord dat als het gewoon harde buiken waren deze onder de douche weg zouden gaan. En ik wil nu toch wel weten of het begonnen is of niet. Het is 01:30 en ik besluit mijn vriend Roy wakker te maken omdat ik niet alleen in de douche durf te gaan. Ik ben een beetje trillerig en bang dat ik misschien wel onderuit zal gaan.

Ik loop naar zijn kant van het bed en precies als ik hem wakker wil maken word ik overvallen door een wee. Voorover hangend op het bed breng ik vervolgens uit; ‘Schatje, ik denk dat het begonnen is.’ Roy schrikt wakker, gromt en laat duidelijk merken dat hij denkt dat het wel mee zal vallen. Maar goed, hij gaat mee uit bed en terwijl ik onder de douche ga, timed hij mijn weeën.

Wat is de douche heerlijk! De pijn zakt weg!

De golvingen blijven komen, maar ze zijn veel makkelijker op te vangen. Zouden het dan toch gewoon voor weeën zijn en is het loos alarm? Na een half uur stamelt mijn vriend wat paniekerig: ‘ehm… ze komen nu al een half uur om de 2 minuten. Moeten we niet gaan bellen?’

Huh? In het ziekenhuis is ons vertelt dat we bij een uur lang weeën om de 4 minuten moeten bellen. Maar een half uur 2 minuten. ‘Ik heb geen idee… Maar bel voor de zekerheid maar.’ Mijn vriend belt het ziekenhuis terwijl ik nog even lekker onder de douche blijf staan. Het ziekenhuis zegt dat we mogen komen, zelf stellen we voor eerst onze eigen verloskundige te bellen om even te komen kijken omdat een ritje naar Veldhoven best ver is en we niet weer terug naar huis gestuurd wilden worden. Zo gezegd zo gedaan.

Onze verloskundige neemt op, we verontschuldigden ons dat we haar wakker bellen, maar of ze even wilde komen kijken of het echt begonnen is. Ze komt er gelijk aan.

In de tussentijd kom ik uit de douche en zet me weer op de fitnessbal neer. Heerlijk dat ding! Mijn vriend springt ook onder de douche en maakt zich klaar voor het geval dat. Ineens bedenk ik me: Ik ben vandaag 39 weken en heb nog geen foto van mijn buik met 39 weken! Of hij die nog even wil maken.

Snel maakt hij een foto (normaal neemt hij hier alle tijd voor maar ik denk dat hij nog steeds niet helemaal door had dat dit écht de laatste foto zou zijn en het werd een snelle wazige maar prachtige foto).

Om 2:30u arriveert de verloskundige.
Wat me bij is gebleven is hoe stilletjes ze binnen kwam, duidelijk op de hoogte van onze geboorte sfeer die we wilde wegzetten.
Ze complimenteert me hoe ik de weeën opving op de bal en ik herinner me dat ik dat fijn vond maar ook vreemd.

Is dit niet hoe het altijd gedaan wordt dan?

Ze toucheert me: ‘Je hebt 3cm ontsluiting, jullie kunnen inderdaad echt naar het ziekenhuis gaan rijden.’

Mijn vriend vliegt door het huis. Alles wat nog niet in de bevaltas zit bij elkaar rapend en brengt alles naar de auto. Voordat we vertrekken trek ik hem nog even aan z’n mouw. ‘Schatje, wil je rustig doen, ik word een beetje zenuwachtig van je en wil je vragen om wat rustiger te zijn. Dat heb ik nodig. Geen paniek. Het komt goed!’ We kussen elkaar en stappen in de auto.

Het is 03:00. Ik plug m’n oortjes met de regenboog ontspanning weer in. Vraag m’n vriend om de radio en navigatie uit te zetten want die irriteert me en sluit m’n ogen. Achteraf gezien vond ik deze 3 kwartier in de auto de heftigste van de hele bevalling.

Ik kon niet mee wiegen, ik lag, hing, zat half op m’n rug en kon niet mee bewegen. Wat vond ik dat vervelend zeg! De weeën leken ook wel echt heftiger te worden en pijnlijker.

Aangekomen bij het ziekenhuis is onze doula al gearriveerd. Druk zie ik mijn vriend en Leidi opzoek naar een 2 euro muntje voor de rolstoel. ‘Doe geen moeite,’ breng ik uit, ‘ik ga echt niet zitten, ik wil bewegen, ik loop zelf!’
En zo gezegd zo gedaan. Ergens tussen 03:45u en 04:00u arriveren we op de kraamafdeling. Niemand te zien. Er lopen 2 mensen in witte jassen over de gang maar niemand begroet ons of besteed aandacht aan ons.

Waar moeten we naar toe? Ik vang de weeën op aan een soort leuning in de gang, daar hang ik in hurkzit aan waarbij in dan mijn heupen op en neer wieg. Dat gaat goed! Tussen de ween door bewonderen we het geboorte bord dat aan de muur hangt met allemaal roze en blauwe punaises.

Welke kleur zouden ze daar voor ons op prikken? En zou het vandaag zijn of morgen?

Om 04:00u worden we naar een kamer gebracht, het bad staat al klaar maar is nog leeg. Mijn vriend schiet in de actie en begint het bad te vullen en de vluchtkoffers uit te pakken.
Michelle stelt zich voor als verpleegkundige van de afdeling, ze sluit me aan op de draadloze CTG en vertelt dat ik nog even moet wachten op de arts voordat ik in bad mag. Ik vraag of ik al wel onder de douche mag, maar ook hier moet ik mee wachten.
Mijn vriend geeft haar ons geboorteplan, niemand had verwacht dat wij vanavond al zouden bevallen en er staat dus nog niets over onze wensen in het systeem.

Ik wil heel graag in bad, maar in afwachting van de arts hang ik aan het voeteneind van het bed, wederom in hurk houding om de weeën op te vangen. Ondertussen rommelt mijn vriend verder, onze geboortelijst met muziek wordt op gezet, de diffuser met lavendel geur gaat aan en mijn affirmaties worden opgehangen. Boven het bed hangt een klok. 04:15u inmiddels.

Ik sluit mijn ogen en kan d.m.v. ademhaling oefeningen, positieve affirmaties in mijn hoofd en de muziek op de achtergrond de ontspanning goed vinden. Ik hoor me zelf nog een aantal keer vragen hoe laat die arts komt omdat ik echt heel graag in bad wil.
Ondertussen wieg ik met mijn heupen en sommeer mijn vriend om bij me te komen zitten en waar hij mee bezig is te laten. Onze doula neemt het inrichten van de kamer over en mijn vriend neemt plaats op de bevalbal achter mij om mijn rug te masseren. Dat helpt! Vooral het gekriebel op mijn onderrug geeft verlichting.
De golven komen sneller voor mijn gevoel maar zijn nog steeds goed te doen. Al moet ik wel zeggen dat op momenten dat ik me irriteer (aan het wachten op de arts) of als iemand een vraag aan me stelt of als er een negatieve gedachten bij me op komt, precies dan voel ik mijn lichaam zich verzetten en doet het pijn, echt pijn! Als er dan een gedachten volgt als:

‘Wat is dit heftig, ik ga dit niet nog een hele dag vol houden’ voel ik dat mijn lichaam zich verzet en de pijn nog meer toe neemt.

Heel goed kan ik mezelf dan weer herpakken bij de volgende wee waarbij ik de positieve affirmaties denk zoals:

‘Ik kan dit, wij kunnen dit, deze weeë is een golf en gaat zo weer weg’ door mijn gedachten laat gaan.

Concentreren op mijn ademhaling en het gekriebel in mijn rug helpt. 04:30u nog geen arts. De verpleegkundige zit bij ons op de kamer en houd de CTG in de gaten, steeds als ik beweeg schiet de band iets weg en rommelt ze aan me buik om hem weer terug op zn plaats te krijgen. Komt het door m.n. bewegingen? Of verstopt onze kleine zich? Dat doet de baby namelijk al de hele zwangerschap. Dopplers, echo’s en CTG’s zijn niet zijn favoriet.

Ik hoor mijn vriend zeggen dat hij de band wel vast zal houden. Maar t maakt me niet uit, laat de verpleegkundige maar rommelen en sjorren aan de band, ik zit in m’n bubbel en mij krijg je er niet zomaar uit.

Ik merk dat ik misselijk wordt en krijg een nierbekkenaangereikt. Niet dat er iets uitkomt, maar toch.

Ook begin ik te rillen en heb koude voeten en benen. (ik ben dan ook in m’n nachtjapon en slippers hier naar toe gekomen). Leidi snelt aan met sokken en doet ze bij me aan. Ik kijk naar beneden en zie dat dit niet mijn sokken zijn die ik heb ingepakt voor de bevalling maar het maakt me niets uit (tot op heden weet ik nog steeds niet wie z’n sokken ik aan kreeg en of en wie deze sokken weer bij me heeft uitgetrokken toen ik in bad stapte..) 04:40u nog geen arts.
Ik merk dat de weeën veranderen, ze nemen toe, ik lijk geen adempauze meer te hebben tussen de weeën door en ik voel een druk naar beneden. ‘Ik moet poepen’ zeg ik een aantal keer. Maar niemand reageert. ‘Mag ik echt nog niet in bad? Of in de douche dan?’ Nee is het antwoord ik moet wachten op de arts.

Weer schieten er negatieve gedachten door mijn hoofd: ‘Jeetje zo ga ik het niet volhouden hoor. Ik snap niet hoe mensen dit 24 uur of langer kunnen. Wat is dit zwaar! En wat doet dit pijn! Ik kan dit niet, als dit nog lang duurt dan snap ik dat mensen pijnstilling vragen. Nog even ga ik het volhouden, maar misschien moet ik toch maar pijnstilling overwegen. Jeetje ik moet echt poepen hoor. ‘

En dan is daar om 05:00u eindelijk de arts. Ze stelt vragen aan mij, midden in een wee. Ik vertik het om te antwoorden. Mij eerst laten wachten en vervolgens me uit mijn bubbel halen, echt niet. (mijn vriend vertelt me achteraf dat als blikken konden doden…)

Als ik weer even wat ademruimte heb legt de arts uit dat als ik in bad wil ze een elektrodetje willen plaatsen op het hoofdje van de baby om deze goed te kunnen monitoren omdat de band van de CTG de hele tijd weg schiet.

Maar dan moeten ze wel de vliezen breken. Mijn vriend en ik zouden ons nog inlezen over dat elektrodetje op het hoofdje, maar dit is er nog niet van gekomen. Wel wisten we dat we niet wilde dat ze de vliezen zouden breken. Maar op dat moment. Het kon me niet schelen. Ik wilde zo snel mogelijk dat bad in! En als dit er dan voor nodig is om het personeel hier gerust te stellen, prima, ga je gang.

In gedachten maak ik contact met onze baby en stel hem gerust. ‘Deze handeling is prima, hij gaat ons zo helpen te ontspannen en geboren te worden.’

Ik moet op bed gaan liggen en terwijl ik daar lig bedenk ik me dat heel veel vrouwen op een bed liggen te bevallen. Hoe dan? Ik hou het hier geen minuut uit! Ik wil van dat bed af, ik wil bewegen.
De arts toucheert me. Ik hoor mijn vriend zeggen dat ik geen cm wil weten, alleen of ik goed bezig ben. De stem van de arts klinkt enthousiast als ze zegt: ‘Je bent héél goed bezig!’ Achteraf hoor ik van mijn vriend dat ze naar hem 9 vingers opsteekt – 9 cm ontsluiting! (zie je wel dat ik moest poepen )

Terwijl ik op bed lig hoor ik mezelf nog 3x vragen of ik in bad mag. ‘Ja bijna is het antwoord, er komt zo eerst nog een verpleegkundige om infuus te prikken’. ‘Infuus? Hoezo dan?’ ‘Voor de zekerheid. Mocht er iets gebeuren willen ze gelijk kunnen inpluggen.’ Ik weet nog dat ik dacht wat een onzin laat me gewoon dat bad in gaan. En waarschijnlijk was dit ook op mijn gezicht te lezen want binnen een paar minuten zette de arts zelf het infuus en mocht ik toch in bad. Eindelijk! Het is tussen 05:15-05:30u als ik in bad stap.

In bad mag ik gelijk mee persen.
Ik probeer de J ademhaling op de golvingen, mee naar beneden. ‘Je bent welkom’ hoor ik me zelf in gedachten zeggen.
Ineens wisselt de muziek. Mijn vriend zet ons favoriete nummer op, wat goed! ‘Eej heeft iemand eigenlijk al foto’s gemaakt?’ Nee nog niet.
De doula pakt onze camera en ik hoor dat er foto’s gemaakt worden. Ik hang in bad over de rand heen en mijn vriend zit bij me. Samen met de doula spreken ze me bemoedigend toe, complimentjes, steun, wat is dat fijn om bevestiging te horen. De hele tijd heb ik mijn ogen dicht, in uiterste concentratie. Tot ik Leidi aan Roy hoor vragen: ‘Hoe moet de flits uit.’ Voordat hij antwoord kan geven open ik mijn ogen en klik de flits van de camera uit. Ik ben dan wel in m’n bubbel en geef me over aan de weeën en de flow maar als het nodig is ben ik ‘in control’.

De arts geeft aan dat ik even 2 weeën weg moet puffen. Want de baby wil even bijkomen. Wegpuffen? Hoe doe ik dat? Ohja niet mee persen. Oke prima, maar een beetje mee ademen mag wel toch?
Als deze ween voorbij zijn mag ik weer mee persen. De arts komt naast het bad zitten en geeft aan dat ze wil dat ik nu echt ga persen, een hap lucht pakken, geen geluid maken en kracht zetten. Dat is het punt waarop ik me realiseer dat ik inderdaad al de hele tijd een soort van oer kreunend zwaar geluid maak.

Wat grappig hier hadden ze het tijdens de trainingen over en ik had het niet eens door dat ik dat deed.

De arts geeft aan dat als ik iets voel branden ik daar door heen moet persen, dan is de baby er.
Dat branden voel ik inderdaad al een hele tijd en ja, dat hield me wat tegen. Fijn om te horen dat ik daar door heen moet.

Dit motiveert me om door te gaan. Als mijn baby zo komt wil ik anders aan zitten, zodat ik het kan zien. Midden in een wee ga ik anders zitten terwijl ik pers. En daar voel ik het, wat is dat? Nog éen keer pers ik mee en daar is onze baby! Geboren om 5:58.

We wilden onze baby graag even onder water houden om te laten wennen aan het buiten de baarmoeder zijn, maar de arts wil hem uit het water hebben. Even gaat het heel snel. Mijn vriend zegt nog dat we de baby onder water willen houden, maar tegelijkertijd zien we de baby hap bewegingen maken en zonder dat ik het door heb til ik hem langzaam het water uit, tegen me aan.
De baby is alert, kijkt ons aan en maakt kleine kreun geluidjes. Wauw! Daar is hij! Ik hoor mijn vriend snikken en zeggen: Ik heb het al gezien! ‘Ik ook!’ zeg ik terug. Het is een jongetje!  Welkom lieve Jaimy!

De arts wil graag dat ik de baby aan haar geef. Hij moet even goed door ademen. ´Nee´ breng ik uit.

Ik voel me net een leeuwin, ik geef deze baby niet meer weg. ´Zeg maar wat ik moet doen.´

Even over zijn rug wrijven is het antwoord, dat doe ik en ja hoor daar is de huil die de arts graag wilde horen. Ze zijn tevreden. De arts klemt de navelstreng af voor we het door hebben en pakt een schaar.
Mijn vriend vertelt haar dat we een halve lotus geboorte willen en de navelstreng dus nog niet door willen knippen. ´Maar kijk hij is uitgeklopt´ zegt de arts en laat ons de navelstreng zien.
Daar gaat het ons niet om. We willen graag eerst de placenta geboren laten worden en pas dan de navelstreng door knippen. De arts komt gehaast over. De placenta moet dan wel snel komen want ze kan zo het bloedverlies niet monitoren. Ze wil een spuit zetten maar ook dit houden we tegen. Nee we willen graag proberen of de placenta zelf kan komen. Hier gaat ze mee akkoord maar waarschuwt wel alvast dat hij dan wel snel moet komen.

In de tussentijd is de verpleegkundige met doeken in de weer. Doeken om Jaimy warm te houden en een mutsje. Ook een mutsje willen we eigenlijk niet, maar hier kan het ziekenhuis niet in mee gaan. Jaimy krijgt dus een mutsje en een doek en nog een doek en nog een doek.
Inmiddels ben ik het gehannes aardig beu en wordt het met al die doeken best zwaar om nog boven water te blijven. Als de placenta na 15 minuutjes geboren is en mijn vriend, op verzoek van de arts de navelstreng doorknipt stap ik uit bad. En dan kunnen we, met enige vertraging, op bed eindelijk van ons ongestoorde gouden uur genieten. Op de placenta zijn geen sporen te zien dat onze baby last heeft gehad van mijn hoge bloeddruk en ik ben dan ook heel blij dat we ons gevoel gevolgd hebben en gekozen hebben om de baby op een natuurlijke manier, zonder inleiding geboren te laten worden wanneer hij er klaar voor was.

Ondanks de medische indicatie, het ´moeten vechten´ om onze wensen buiten de gewoonten van het ziekenhuis en de iets wat gehaaste sfeer kijken wij terug op een zeer mooie ervaring. één waarbij ik echt de oerkracht heb ervaren en alles heel bewust heb mee mogen maken op een zo natuurlijk mogelijke manier zoals wij graag wilden.

Een ervaring waarvan ik zelfs (met een knipoog) durf te zeggen dat ik het jammer vind dat het niet wat langer duurde.

 De technieken van zowel Hypnobirthing als mijn yoga lessen heb ik heel goed kunnen toepassen.
Tijdens mijn bevalling heb ik écht naar mijn lichaam kunnen luisteren en zat ik helemaal in mijn ontspannen bubbel zonder de regie te verliezen.

Ik zou iedereen de Hypnobirthing cursus willen aanraden, maar vooral zou ik iedereen willen aanraden goed contact te maken met je lichaam, omarm de oerkracht, de pijn die je voelt is positieve pijn, deze is goed, jouw lichaam weet wat het moet doen. Blijf dicht bij jezelf en luisteren naar je gevoel.

Jij weet wat het beste is voor jou en jouw baby!