fbpx
Toen Anna nog Ukkepuk heette en een piemel had
Karin Kagenaar BLOGS

Karin Kagenaar

Toen Anna nog Ukkepuk heette en een piemel had

Mutsje

“Weten jullie al wat het wordt?” – “Een baby”, zei ik dan altijd. Ik hoefde niet te weten, of het een meisje of een jongetje werd. Ik vond het idee wel leuk om me te laten verrassen en de mensen om me heen te laten gokken.

Karina (36) is moeder van Anna (nu bijna 10 maanden) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder. (namen zijn fictief, de blog echt)
Maar het maakte me werkelijk niets uit. Ik wou toch geen meisje-meisje of een jongen-jongen. Ik zag me niet met een roze prinses in een roze babykamer en ook niet met een blauwe prins in een blauwe babykamer. Maar het is vooral de kleur roze, waar ik een diep gekoesterde hekel aan had. En kleertjes? Als het kindje het maar warm genoeg heeft. Wat boeit het zo’n uk nou?

Stiekem had ik me dan toch op een jongen ingesteld. Hij was zo druk in de buik, dat kon alleen een jongen zijn. De baby heette vanaf week 16 al “Ukkepuk” en daar was ik heel blij mee. Ukkepuk was al deel van de familie. Maar zijn naam buiten de buik? We waren al snel uit hoe hij zal heten. Maar stel nou, dat… dat hij een meisje is. We kwamen er niet uit.
Ik had unisex-kleertjes bij elkaar gescharreld, maar ook een paar blauwe dingen en heel klein beetje roze zat er ook tussen – je weet maar nooit. Veel was groen, stoer, groen.

Toen Ukkepuk toch een meisje bleek te zijn (ik heb wel twee keer gekeken) heb ik haar de eerste dagen toch vooral witte, grijze en blauwe kleertjes aangedaan.
Het geslacht van mijn baby was voor mij zo onbelangrijk, dat ik de eerste geboortekaartjes in mijn hoofd aanpaste. Van “hoera een meisje” maakte ik “hoera een mensje”. Pas na een paar dagen kon ik haar voor het eerst een roze trui aandoen.

Anna boeide het inderdaad niet welke kleur ze droeg. Op de dag dat we naar de laatste afspraak bij de verloskundige moesten, (de verloskundige die ons begeleid had notabene) dacht ik: “Ach, ze weet dat Anna een meisje is. Dan kan ik gerust blauwe kleertjes aandoen.” En ja, hoor, je raadt het goed: We komen binnen en ze zegt: “Nou, wat een mooi kereltje”!!! Ik weet dat zij dat niet kan onthouden, ik verwijt haar niets en het boeit niet, maar toch…
Hoe hard ik ook riep: het boeit me niet of het een jongen of een meisje is en of de kleine meisjes- of jongenskleren draagt, of wat de mensen denken. Op dat moment besloot ik: dit gaat me nooit meer gebeuren.

Vanaf dat moment had Anna bijna altijd wel roze sokjes, een rood mutsje, een bloemetjesshirt of zo aan. Mensen, die vroegen of het een jongen of een meisje was wees ik op haar roze kleertjes of rode schoentjes.
Tijdens een etentje met collega-homeopathen vertelde ik over hoe Anna in de buik was en zei een collega heel toepasselijk: “toen Anna nog Ukkepuk heette en een piemel had”. Ze had gelijk.

Wilde jij het geslacht voor de geboorte weten of liet je je verrassen? Had je een voorkeur voor jongen of meisje? Hoe belangrijk is het geslacht voor jou?

Archief

Categorieën

1 Reactie

  1. karin

    Hoi Anna, bij mijn eerste wilde ik het niet weten en was het bij haar geboorte ook echt een verassing. Ook ik vond echte ‘meisjes-meisjes dingen’ niet zo geslaagd en jurkjes kreeg ze daarom ook echt pas toen ze kon staan. Maar ook ik vond het absoluut niet fijn als ze voor een jongen werd aangezien 🙂 Dus mutjes op met bloemetjes en later staartjes in, haha.
    Ook bij zoonlief wilden we het niet weten in de zwangerschap maar zagen het zelf ‘per ongeluk’ op een echo. We hielden dit geheim echter voor ons, wat dan ook wel weer heel bijzonder was in de laatste weken van de zwangerschap. Tegen stoere jongenskleding heb ik vreemd genoeg nooit enkel bezwaar gehad, toch grappig als ik daar nu zo over denk……

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *