En toen was het zo ver: ik moest weer gaan werken. Zeven maanden lang draaide mijn wereld om kleine Anna (en het huishouden).

Karina (36) is moeder van Anna (ten tijde van dit blog 7 maanden) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder (namen zijn fictief, de blog echt) 

Wat hebben we genoten van de tijd die we samen hadden. We beleefden samen de lente, de zomer en zelfs de nazomer op onze wandelingen. Ik was me bewust van het feit dat deze luxe maar tijdelijk is. Dat ik me volledig op haar kan richten, dat we kunnen kroelen en knuffelen wanneer we maar willen. Dat ik bij alle eerste keren (en er zijn nogal wat eerste keren in de eerste zeven maanden) kon zijn, dat ik zo goed als altijd wist wat ze deed, wat erin en eruit en hoe het met haar ging.
Maar het ging me vooral om het Samenzijn met een hoofdletter S, werken aan een goede binding en een basisvertrouwen. Daarvoor was ik bereid veel in te leveren (vooral salaris).

Ik had niet veel zin om mijn wereld te openen. Ik vond het cocon wel fijn waarin Anna en ik zaten en toch wist ik: het doet me goed om eruit te stappen. Geef Anna de kans nieuwe ervaringen op te doen en te leren vertrouwen op anders personen.
De eerste werkdag… oei, wat was het wennen. Ik kon Anna met een goed gevoel bij de gastouder achter laten. Met mijn kolftas over mijn schouder en een geknutselde glimlach op mijn gezicht kwam ik binnen. Ik werd vriendelijk begroet en ook meteen gerustgesteld dat het kolven geen probleem is. Mijn lijf was op het werk, mijn hoofd was bij mijn kleine meid. Hoe zou ze het hebben? Drinkt ze bij de gastouder? Slaapt ze bij de gastouder? Ik had een nieuwe functie in dezelfde organisatie, en moest ingewerkt worden. Ik liep achter mezelf en mijn collega aan en mijn hoofd was net een zeef. Het was niet meer eraan gewend over meer na te denken dan luiers, hapjes en slaapjes en misschien nog een wasje hier en afwas daar. Ook mijn fysieke conditie was slecht. Ik werd gauw moe en kon mijn collega niet altijd bijbenen. Hoe moest dit? Hoe houden andere moeders het vol?

Nu, een paar maanden later ben ik enigszins gewend aan mijn nieuwe leven: het tas inpakken voor de gastouder, het regelen wanneer Anna weggebracht en opgehaald wordt, hoeveel melk mee moet, hoe veel langer de rit naar en van het werk duurt, hoe lang de koeltas koel blijft, wanneer handige kolfmomenten zijn, etc. etc. Mijn lichamelijke conditie is beter, maar mijn hoofd wil nog niet altijd. Ik denk dat mijn collega’s gek worden van mijn warhoofd.
Maar er is een voordeel: je waardeert vrije dagen en vakanties veel meer.

Kijken jullie ernaar uit, weer te gaan werken of zie je er tegenop? Hoe is het bij jullie gegaan? Hadden jullie ook zo’n ‘wazig’ hoofd?