fbpx
Hypnobirthing ervaring
Karin Kagenaar BLOGS

Karin Kagenaar

Mijn droombevalling!

Geboorteverhaal | Hypnobirthing

Na twee keer een spoed keizersnede vanwege niet vorderende ontsluiting na resp 24 en 32 uur (beide baby’s lagen als sterrenkijker) kreeg ik van jou de tip om de spinning babies oefeningen te leren om onze baby goed in mijn bekken te krijgen en ook om mijn bekken weer in originele stand te laten staan, mocht het wat scheef zijn gaan staan. Trouw oefenden we elke week een paar keer. De cursus Hypnobirthing had ik gevolgd in de tweede zwangerschap en ik oefende ook met ademhalen.

Met de gynaecoloog sprak ik af dat een natuurlijke geboorte mocht, (volgens onderzoek had ik zelfs 66% kans hierop) mits het zou vlotten en zonder inleiding of bijstimulatie. Dus de natuurlijke manier, precies zoals ik wilde.

Rond 40 weken moest ik op controle bij de verloskundige in het ziekenhuis. Die vond alle lichten op groen voor een natuurlijke geboorte. De baby was niet te groot, al diep in het bekken en (vooralsnog) geen sterrenkijker. Enthousiast verliet ik het ziekenhuis, niets stond me in de weg!

De vorige twee zwangerschappen ging ik ruim de 41 weken over en nu ik 41 weken aantikte wilde de gynaecoloog alvast een keizersnede plannen voor 42 weken. Dat gaf wel wat onrust, zou onze baby op tijd komen? Ik kon gelukkig direct terecht voor voetreflex massage, hier had ik wellicht ook de vorige keer op jouw advies succes mee gehad om de geboorte zelf te laten beginnen.

Gelukkig word ik in de nacht van 41+1 wakker met pijn in mijn onderbuik. Zou de baby dan toch zelf willen komen? Ik hoop het zo, een natuurlijke geboorte mee te mogen maken! ‘s ochtends zijn het echt ineens regelmatige samentrekkingen. Ik probeer ze te verhullen totdat de kids naar school zijn, zodat ze zich geen zorgen maken.

Daarna ga ik op de bal zitten, met de timer erbij om te kijken of er zoveel regelmaat in zit als ik denk. Dat is zo, elke drie minuten een die dan een dikke minuut aanhoudt. Bij mijn tweede startte de geboorte ook op deze manier. Ik adem de golf ademhaling en ontspan me tussendoor.

Na zes uur gaan we naar het ziekenhuis. Daar zakt het meteen in. Ik weet dat, maar ben vol vertrouwen dat het terugkomt. Het geeft me meteen een mooie pauze! Na een uur aan de ctg word ik getoucheerd en heb ik 1 cm. Ik heb wel weer samentrekkingen en ze willen me over een paar uur weer beoordelen, dus ik blijf.

Ik heb het steenkoud. Met een dekentje om me heen geslagen vang ik op de geboortebal alles op. Soms sta ik en ga ik aan de bedsteun hangen. Ik blijf zo verticaal als het maar kan. Mijn man vult keer op keer mijn beker met water (dorst!) en masseert me met de light touch massage. Zo fijn en ik voel de liefde stromen.

Dan is er wisseling van dienst en komt de verloskundige binnen die ik al eerder op het spreekuur zag. Ze is enthousiast en kijkt uit naar deze geboorte. Ze zegt tegen mijn man dat het nu inderdaad is ingezakt, maar dat ik tegen de avond helemaal los ga. Ze heeft zoveel vertrouwen, en dat geeft mij ook vertrouwen!

Ik word twee uur later weer getoucheerd en heb 4 cm. Yesss het zet door! Ik mag in bad, daar kijk ik enorm naar uit. De verloskundige wil eigenlijk een draadje op het hoofd van onze baby, maar ik wil per se mijn vliezen in tact laten. Ze gaat akkoord omdat ze mijn wens volkomen begrijpt (wel na overleg met de gynaecoloog) en het blijkt later dat de draadloze ctg de hartslag van onze baby blijft registreren in bad.(Continue registratie van de hartslag van de baby is vereist van de gynaecoloog die dit toch behoorlijk spannend lijkt te vinden na twee keizersnedes.)

Als het bad staat en gevuld is stap ik erin en wat geniet ik van de warmte! Heeeeeerlijk! Meteen komen de samentrekkingen in volle kracht door. Wow! Wat gaaf denk ik! En ook wat heftig maar de bijzonderheid van de natuur heeft de overhand. Ik ga hiervan genieten!

Het is heerlijk donker buiten en sereen binnen. Ik geniet zo in bad dat de verloskamer beperkt is tot de badrand om me heen, mijn cocon. Mijn man is zo fijn nabij en de verpleegkundige zit muisstil aan de rand. Dat is heel bijzonder, want daar is meestal geen tijd voor in het ziekenhuis. Haar continue nabijheid geeft me zekerheid en vertrouwen. Als er al een zorg of angst bij me boven komt ziet ze dat, vraagt me wat er is en stelt me gerust. Daardoor blijf ik helemaal in mijn bubbel. De playlist met muziek die ik heb samengesteld speelt precies de liedjes en teksten die ik op dat moment nodig heb. Alles klopt, ik voel het!

Al snel krijg ik persdrang. Wat een power, ik sta ervan versteld en geniet opnieuw. Ik ben steeds in beweging in het bad bij al die hevige samentrekkingen. Gelukkig krijg ik tussen alle hevigheid door ook adempauzes waarbij ik met mijn hoofd op de badrand zelfs even weg dommel. Heftig is dit. En vooral : Zalig is dit! Na twee uur moet ik even uit bad zodat ik daarna weer meer profijt ervan heb. Ik stap er al snel weer in en daar is weer die volle kracht. Dan valt de ctg weg en moet ik uit bad stappen. Ik blijf rechtop, hangend aan de bedsteun en vang alle power met oergeluiden maar wel beheerst (en dansend/wiegend op de muziek) op terwijl er ondertussen aan mijn buik wordt gevoeld, aan de ctg wordt gewerkt en er alsnog een draadje moet worden geplaatst (mijn vliezen zijn in bad spontaan geopend). Ik praat tegen de baby en vertel hem wat er gebeurt en dat dit medisch even nodig is. Ik ben ook heel erg samen met de baby, fijn om in contact te zijn.

Dan mag ik op bed om te toucheren en heb ik 10 cm! Vier uur na de laatste controle, hoe snel! De verloskundige wil me in bed houden maar ik ben heel resoluut dat ik niet in bed wil bevallen. En dat terwijl ik normaal zo bescheiden en braaf ben. Een oergevoel zegt me dat ik dan geen stuitje meer over heb. Ik wil weer in bad! Dat mag helaas niet van de gynaecoloog dus wordt de baarkruk erbij gehaald. Ik denk nog kort dat ik me herinner hoe hard die voelde de vorige keer (tijdens ontsluiten) maar ik geef het een kans. Ik ga zitten op de kruk en ik vind het waanzinnig! Ik vraag wie er foto’s maakt omdat mijn man achter me mag zitten. De verpleegkundige pakt de camera en vraagt wat we willen. Alles zeg ik, jij mag voor paparazzi doorgaan.

De persdrang is hevig en ik visualiseer een soort omgekeerde raket (niet echt Hypnobirthing ;-)) terwijl ik heel intens JA roep, alsof ik JA zeg tegen onze baby. Ja, je bent welkom, ja, het gaat ons lukken, ja, dit wilde ik zo graag! In een helder moment vraag ik om warme doeken voor het brandende gevoel dat zometeen zal komen. Ik mag meekijken in de spiegel en zie het hoofdje van mijn baby! Wauw! Ook mijn man vindt het waanzinnig gaaf om te zien. Het brandende gevoel valt me waanzinnig mee. Ik moet even wachten met persen van de verloskundige, wat ik ook heel even doe, maar laat me al snel leiden door de natuur en mijn lichaam. Er is geen keuze, het gebeurt als vanzelf.

Na nog geen zeven minuten op de baarkruk mag ik mijn baby zelf aanpakken. Ik juich zo ongeveer en ben overdonderd door dit wonder. Onze baby is er! Het is een jongen! Een zoon! En hoe bijzonder is het om dit mee te mogen maken! Ik ben er stil van en tegelijkertijd euforisch.

Het liedje van Guus Meeuwis ‘mooier dan ik dacht’ speelt. Hoe toepasselijk: ‘ik voel je hand vast in de mijne, nu is liefde pure kracht, het heeft de twijfel doen verdwijnen, ons naar een hoger plan gebracht. En dan is alles anders, zomaar midden in de nacht, blijkt het leven zoveel mooier, zoveel mooier dan ik dacht.’

En zo is het.

Mijn droombevalling is real!!

Archief

Categorieën

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *