Karina (36) is moeder van Anna (nu 12 weken) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder. (namen zijn fictief, de blog echt)
Ik ben mama, (komma, niet punt)
De eerste weken na de bevalling was ik mama. Punt. Niet meer en niet minder. Ik kon geen minuut zonder Anna zijn, kon er niet tegen als ik niet wist waar en bij wie ze was. Ik kon niet eens slapen. Ik reageerde op elk kikje en analyseerde wat het betekende. Kraambezoek kwam, maar ik zat over de rug van mijn in de draagdoek slapende baby te aaien. Gespreksonderwerpen die buiten de “mamazone” vielen boeiden me niet. Ik probeerde me oprecht te interesseren voor de laatste GA Eagles wedstrijd, maar merkte hoe de kleppen letterlijk dicht gingen. Gelukkig was mijn sociale en hoewel geen fanaat, toch wel enigszins voetbalgeïnteresseerde man erbij en kon adequaat reageren. Pas toen het onderwerp weer verschoof naar de mamazone gingen de kleppen weer open.
Inmiddels heb ik de komma achter de zin ontdekt. Ik ben mama, maar ook partner, vriendin, zus, dochter, collega, en ik ben IK… Ik heb weer oog (en oor!) voor andere mensen naast mijn lieve Anna. Ik ben schrijver, maar kon tijdens mijn zwangerschap geen spatje creativiteit in me vinden. Alle creativiteit zat in mijn baarmoeder (en het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf;-))
Nu begint het weer te borrelen – heel fijn! Maar ik ben ook hardloper en lange-afstands-wandelaar. Ik ben nog steeds emotioneel als ik bij hardloopwedstrijden ‘maar’ toeschouwer ben en de zalig bezwete gezichten zie van de lopers na afloop. Ik ontdek dat het leven buiten de rompertjes, spuitluiers en kolfapparaten gewoon doorgaat! Heel fijn! Omdat mijn lijf nog niet veel inspanning toelaat heb ik me nu op het fietsen met spiegelreflexcamera gestort. Als Jan thuis is ga ik even zonder kind fietsen en her en der wat foto’s schieten. Ik ben nu dus ook fietser en fotograaf! Ik vind het leuk en het doet me goed, zeker met de zomer die in volle gang is. En toch: Mijn ik ben mama, (komma) lukt toch niet altijd. Tijdens het fietsen kan ik aan bijna niets anders denken dan “wat doet Anna nu? Gaat het goed met haar?”. Erg, hè?
Voor alle duidelijkheid: ik geniet van elke mamaminuut, van elke spuitluier (ja, echt! Je kunt het maar beter kwijt zijn), van elke minuut in slaap wiegen (al wordt Anna wel zwaar), van het troosten (tenminste als het lukt), maar vooral van haar lachjes, van haar pogingen, haar handen in de mond te stoppen, maar het oog te raken, van haar geklets, getrappel en tevreden gezicht na een lekkere borstmaaltijd. Ik wil nergens anders zijn dan bij Anna. Het beachresort op Hawaï kan me gestolen worden. Dit is mijn resort.
Ik vind de komma achter ‘ik ben mama’ heel belangrijk, maar misschien moet ik voorlopig nog zeggen: ik ben vooral mama, maar ook…
Is dit blog een ‘feest van herkenning’ voor je of juist niet? Vertel het ons, plaats hieronder je reactie!
Deel je ook graag je ervaringen ‘live’ met andere moeders (en een enkele vader)? Kom dan naar ons gezellige Babycafé.
Hoi Karina, mooi omschreven hoe je de overgang maakt van totaal en alleen maar moeder willen en kunnen zijn naar ‘invoegen’ in de gewone wereld 🙂
Heel herkenbaar! Bedankt voor het delen
Dankje, Karin!