Karina (36) is moeder van Anna (nu 10 weken) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder. (namen zijn fictief, de blog echt)

Hoe begin je te bloggen als je het gevoel hebt, er al middenin te zitten? Ik ben inmiddels al 73 dagen moeder van mijn lieve dochter Anna en werd gevraagd te schrijven over het leven als jonge moeder. Nou, dat is al niet het geval. Ook al ben je met 35 jaar (inmiddels 36) niet meer extreem oud om je eerste kind te krijgen. Toch zou ik me niet meer als “jong” betitelen. En toch klopt het, want als moeder ben ik met ruim 10 weken toch jong en betrekkelijk onervaren.

In dit blog wil ik vertellen over mijn ervaringen, mijn lief en leed met degene delen die het interesseert. Reacties zijn altijd welkom!

In mei 2014 hebben mijn man, toen nog vriend, HET gesprek gehad. “Op mijn leeftijd duurt het gemiddeld een jaar voordat je zwanger bent. Laten we dan maar beginnen, want ik word ook niet jonger”. Dus we gingen ervoor, ervan uitgaande dat we in de lente van 2015 samen de halve marathon van Berlijn zouden lopen: ‘want het zal wel even duren, het zwanger worden.’

Jan zou half juli voor zijn werk naar Zuid-Korea moeten gaan. “Dat kan niet, dan is mijn eisprong”, zei ik, half gemeend. Achteraf kan ik wel lachen, want tien dagen eerder, op 3 juli, ’s morgens om 6 uur was er een streepje op de test. Ik was al zwanger! Het was nog een beetje abstract, onwerkelijk, al voelde ik me al wel anders. Ik dacht dat ik overwerkt was, maar mijn vermoeidheid kwam doordat er een paar celletjes ontzettend hun best deden zich te delen.

Zes weken zwanger liep ik de Nijmeegse Vierdaagse voor de tweede keer, maar deze keer anders. Ik droeg op eens verantwoordelijkheid voor een hoopje cellen in mijn buik. Wetende dat er een relatieve kans op een miskraam is binnen de eerste weken was ik constant in tweestrijd: waar trek ik de grens? Wat is verantwoord en wat niet? Ik heb het ondanks de hitte zonder problemen gehaald. Alleen het herstellen ervan bleek erg tegen te vallen – moe, moe en nog eens moe!

Na 8 weken had ik het gevoel een dikke buik te hebben. Achteraf kan ik er om lachen: in mijn beleving was mijn buik DIK. Ik maakte een afspraak bij een bevriende fotograaf, die ik had gevraagd mijn groeiende buik te documenteren. Ik was teleurgesteld, want op de foto zag je geen dikke buik, maar gewoon een strakke, dunne buik. Een aantal weken later was hetzelfde, terwijl de buik voor mijn gevoel echt gegroeid was. Pas na vijf maanden kon je duidelijk herkennen dat ik zwanger was en wat was ik trots op mijn buik. Er waren weinig momenten dat ik niet minstens een hand op mijn buik had – oh, wat was ik typisch.

Rond de 25 weken begonnen we met de cursus “HypnoBirthing”. Ik vond het dagelijkse verplichte meditatiemoment een cadeautje en op gegeven moment viel ik al bijna bij de woorden “And now it’s time to relax” in slaap. Soms werd ik uren later pas wakker.

Na een fijne bevalling, dankzij HypnoBirthing, was ze er: onze dochter, klein, lief, kwetsbaar en oh, wat een overweldigende liefde voelde ik. Ik kon uren naar haar kijken en werd regelmatig overmeesterd door mijn oneindige liefde voor dit wezentje. Ik voelde, dat ik op mijn gevoel kon vertrouwen. Ik was moeder, en dat van top tot teen. Ik sliep de eerste nachten niet. Eerst omdat Anna onrustig was. Ze had mijn nabijheid nodig, mijn warmte, mijn huid en mijn stem. Ik gaf haar met liefde wat ze nodig had.

De co-sleeper heeft ze die nacht niet aangeraakt. De tweede nacht sliep ze beter (nog steeds vooral op mijn borst), maar kon ik haar toch niet los laten. Ik moest leren slapen.

De kraamweek was heerlijk – de eerste lentedagen. Buiten kwam nieuw leven op en wij zaten met ons nieuwe leventje op de arm. Wennen aan het mensje dat ons als ouders had uitgekozen, wennen aan onze nieuwe rollen als moeder en vader, wennen aan de kortere nachten en wennen aan de onzekerheid of je het wel goed doet.

Nu, 10 weken later, hebben wij, Anna en ik, Anna en papa en papa en mama in hun rollen elkaar beter leren kennen. Ik herken meestal de huiltjes, het knopen van de draagdoek is routine geworden en het kolven lukt ook al aardig. Anna is een gezond, mollig meisje, die het dus goed doet op mamamelk. Ik snap nu dat vrouwen er trots op zijn. Is toch heel bijzonder dat het leven dat je op de wereld hebt gezet door jouw melk zich zo prachtig ontwikkelt en groeit!

Eigenlijk zou ik vanaf nu weer moeten gaan werken en Anna naar iemand anders brengen. Dat krijg ik niet over mijn hart. Ik vind haar te klein ervoor en ik wil haar kunnen begeleiden en volgen in de eerste, zo belangrijke maanden (het liefst jaren, maar dat gaan we niet redden, helaas). Er gebeurt nog zo veel op een dag.

Ik ben benieuwd hoe ons avontuur verder gaat!