We zijn op de verjaardag van mijn oma. Mijn dochter is een jaar en 3 maanden oud. Ze loopt door het zaaltje, welke vol zit met mijn familie. Ze speelt met haar nichtjes. Na een tijdje komt ze naar me toe, huilend.
Gastblog door Jessica Bogers, docente Baby- en Kindergebaar

Ik vraag haar wat er is, vraag of ze iets wil drinken of eten en gebruik daarbij de gebaren voor drinken en eten. Ze schudt nee, huilt nog steeds, en legt haar wang op haar hand.
Aha, meisje, jij bent moe! Ik zeg tegen mijn man dat ze moe is en dat het dus tijd is om te gaan. Ik geef mijn oma een dikke knuffel en neem afscheid. We zijn de straat nog niet uit of mijn dochter ligt heerlijk te slapen in haar autostoeltje.

Stel je nu eens voor dat zij niet had kunnen aangeven wat er aan de hand was. Dan had ik haar wat te eten gegeven, wat te drinken. Ik had haar luier gecontroleerd. Ik was met haar gaan spelen. Een keer schouderophalend mijn verontschuldigingen aangeboden aan de rest van de familie, want ja ‘ze zegt niet wat er is hè?’. Herkenbaar toch?

En daarom vind ik het zo fijn om te kunnen communiceren met babygebaren.
Ik kon al praten met mijn dochter nog voordat zij kon praten. Ze voelde zich begrepen en er kwam geen driftbui, geen huilbui, geen frustratie. Dat is ook de reden dat ik docente ben geworden bij Baby- en Kindergebaar.

Tijdens het babycafé op woensdag 10 juni vertel ik je graag wat meer over de achtergrond van Baby- en Kindergebaar en leer ik je wat gebaren om je op weg te helpen. Daarnaast vertel ik hoe je de gebaren kunt toepassen gedurende de dag. Doe je mee?

Alvast meer lezen? Kijk op www.babygebaar.nl