fbpx
Gevoelswereld
Karin Kagenaar BLOGS

Karin Kagenaar

De woelige gevoelswereld

Hechting | Huilen

Mijn peuter begint luid te snikken. Het leven staat voor hem even stil. Het onrecht is groot, het verdriet nog groter. Gastblog van Lonneke Sanders
Want op dit moment volstrekt zich een groot drama: zijn blauwe sokken zitten in de was. Erger nog, daar zaten ze gister ook al, in diezelfde was. En misschien zelfs al die dag daarvoor. Verschrikkelijk, want nu liggen er alleen grijze, gele en groene sokken in zijn la en dat is natuurlijk echt geen optie.

Lievelingssokken die in de was zitten, niet de roze beker krijgen, je jas aan moeten naar buiten, niet als eerste aan de beurt zijn en zo nog vele andere crisis momenten op een dag. Kleine rampen, maar een groot verdriet. Als ouder word je er soms stapeldol van. Ik beken dat ik ook weleens denk: “gaan we weer..”, bij die heerlijke peuter van mij. Het slaapgebrek als jonge ouder in combinatie met een peuter waarbij de emoties de hele dag hoog oplopen: het maakt het soms best lastig om je geduld te bewaren en de gevoelens van je kind serieus te nemen.

Hoe moeilijk dat soms ook is, het is wel erg belangrijk. Want een kind dat zich ook in deze peuterpuberfase gehoord voelt in zijn gevoelswereld, bouwt een fijne relatie op met zijn gevoelens. In deze eerste levensjaren van je kind, wordt de basis gelegd van zijn emotionele ontwikkeling. Een goede hechting is daarbij van enorm groot belang, maar ook zeker het voorbeeld dat je als ouder geeft en hoe je reageert op zijn gevoelens.

We leven in een maatschappij waarin we al generaties lang ons moeten groothouden. Waar emoties je zwak zouden maken en waarbij je geprezen wordt als je je gevoelens de baas bent. Een wereld waarin mannen niet huilen en vrouwen labiel zijn als ze in het openbaar overstuur zijn. Maar die wereld is (gelukkig) aan het veranderen. Waar het vroeger misschien nodig was om je te vermannen om te overleven, beginnen we nu te zien dat het belangrijk is om gevoelens niet op te kroppen en juist vrij te laten. Steeds meer gaan we elkaar juist prijzen voor het durven uiten van onze gevoelens. Want is daar niet veel meer moed voor nodig?

Wij als ouders kunnen onze kinderen meegeven dat alle gevoelens oké zijn, dat het goed is om ze vrij te laten en te delen met anderen. Wij kunnen ze begeleiden bij het vinden van manieren die helpend zijn en weer lucht geven. Zelfs al in de babyperiode. Daarvoor mogen we ook een beetje, of een beetje veel, naar onszelf kijken. Naar hoe we zelf omgaan met gevoelens, naar hoe we hierin zelf zijn opgevoed, en dat bewustzijn meenemen in het opvoeden van onze kinderen.

Als kindertherapeut help ik ouders, kinderen en beroepsopvoeders als “reisleider in de woelige gevoelswereld”, want die kan nog weleens aanvoelen als één groot doolhof voor zowel kinderen als volwassenen. Ik schreef een kinderboek, Welpje en het verdwenen zonnetje, om kinderen en ouders te helpen deze wereld van gevoelens bespreekbaar te maken.

In het babycafé van 11 maart vertel ik graag meer over hoe je je kinderen, al vanaf het prille baby begin, op een fijne manier kan helpen omgaan met hun soms complexe gevoelens.
Zou je alvast meer informatie willen ontvangen over hoe ik jou en je gezin zou kunnen helpen? Of heb je een vraag die je alvast wilt stellen? Je kunt me altijd mailen: info@lonnekesanders.nl of hieronder een berichtje achterlaten.

Tot de 11e!

Lonneke Sanders

Archief

Categorieën

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *