Nog een kinderwens boven je 40e? Uit inventarisatie in het allereerste blog bleek dit een gewild onderwerp te zijn! Jullie vraag aan mij was of ik dit onderwerp bespreekbaar wil maken, doe ik bij deze, maar dan vraag ik wel van jullie ook inbreng natuurlijk. Dus reageer hieronder en praat mee!
Hier een weergave van een telefonisch interview wat ik afnam met Esther (pseudoniem), die haar ervaringen met jullie wil delen!
Esther is 48 en moeder van 3. Haar jongste kreeg ze toen ze 45 jaar was. Haar 2 andere kinderen zijn 12 en 14 jaar.
Hoe kwamen jullie tot de beslissing om na je 40e zwanger te worden te worden? Welke overwegingen speelden de belangrijkste rol en gaven de doorslag voor jullie?
We wilden altijd een 3e kindje, beetje uitgesteld. Tegen de 40 wilden we dat echt. Zwanger worden lukte echter niet, op 42e besloten we het helemaal te laten zitten, we vonden het te laat.
Op mijn 44e bij een oogoperatie, in gesprek met anesthesist i.o., vroeg ik ineens voor de grap ’of ik wel zwanger kon worden na de narcose, maar meteen er achteraan ‘maar daar ben ik natuurlijk nu wel te oud voor’ hij reageerde; ‘met waarom ben je te oud, dat maak je toch helemaal zelf uit!’ Dat was het duwtje om het nog een kans te geven, maar dat moest dan voor mijn 45e gebeuren vond ik, anders vond ik het onverantwoord. We hadden toen nog 1 poging te gaan en ineens was ik zwanger na dat gesprekje!
Mijn man had ook iets dergelijks; was in gesprek met een vrouw van 40 die eigenlijk heel graag een kindje wilde maar niet goed durfde. Hij vertelde ons verhaal en een jaar later kwam hij ze tegen, met een kindje!
Als je er zelf open over bent blijken er nog meer vrouwen te zijn die met deze wens rondlopen maar er wordt heel weinig met elkaar over gesproken!
Wat waren de meest opvallende reacties vanuit de omgeving? Hoe ben je daar mee omgegaan?
Je hoort veel over de gezinnen van vroeger, vooral in katholiek Brabant, was het heel normaal om de laatste kinderen boven de 40 te krijgen!
Heel opvallend vond ik dat er zoveel stellen twijfelen over 2 of 3 kinderen, besluiten om het bij 2 te houden en ik merkte dan uit hun reacties, en dat waren vooral mannen, een soort jaloezie terug. Opmerkingen als ‘dat is natuurlijk in de mode’ of ‘ vind je dat nog wel verantwoord?’ Het leek alsof de vrouwen de doorslag hadden gegeven in deze beslissingen ….Maar de meesten reageerden wel heel enthousiast, want ik was daar best bang voor.
Na ons 42e waren we gestopt omdat we angst hadden voor de evt. medische gevolgen, maar de wens bleef zo groot.
En steeds kwam dat gevoel weer terug. De opmerking van die anesthesist gaf echt de doorslag om er toch nog 1 keer voor te gaan! We waren ook nog vooraf, op mijn 41e, bij een verloskundige praktijk, geweest en ook die waren heel positief, dus dat hielp ook mee.
De wens was voor ons zo groot dat die een grotere stem innam dan de angst.
We hebben ook bij de 20 weken onderzoek laten doen, op 45 jaar is dat toch goed, je bent wel verantwoordelijk voor je keuze vind ik. Alle keuzes zijn goed, alles is voor iedereen, alle keuzes daarin respecteer ik.
Wat ervaar je als grootste voordeel van deze situatie voor je gezin, je kinderen of jezelf? Wat vind je het lastigste? Welk advies heb je voor een stel wat nog een kindje wil boven de 40 jaar?
Het is heel gezellig, de combinatie van 2 pubers met een peuter brengt heel veel leven en positiviteit, geluk in huis. Die 2 kunnen heel erg om haar lachen, mopperen kunnen ze dan op mij. Eentje past ook een paar uurtjes op en ze helpen met van alles. Iedereen doet mee, we zijn een soort team in huis. Soms krijg ik ook tips van ze, heel leuk. Ook voor opa’s en oma’s is het heel leuk, het nadeel is natuurlijk wel dat niet alle opa’s en oma’s er meer zijn.
Je begint wel a.h.w. weer opnieuw ‘in de luiers’. Het huis staat weer vol met rommel. En de opa’s en oma’s zijn natuurlijk al echt oud, die gaan haar puberteit niet meer meemaken. 
Ik zou adviseren om ECHT vanuit je gevoel te gaan als je twijfelt of je nog een kindje wil. Ik denk altijd wat is nu echt belangrijk? Als ik nu oud ben en in mijn stoel zit wat zou ik dan zeker niet gemist willen hebben? En dat gaat natuurlijk nooit over werk bijvoorbeeld! Moeilijk maar zoooo belangrijk…..Je moet daar wel even voor uitzoomen want als je in de dingen van alledag zit lukt dat niet!
Bedankt Esther voor je openhartigheid! Ook namens alle stellen die met deze vraag ‘worstelen’.
Help je mee het ‘taboe’ op dit onderwerp te doorbreken? Deel dan hieronder je mening, ervaringen of overwegingen en praat mee!
Leuk thema om eens onder de aandacht te brengen.
Zolang het kan, kan het. Toch?
lieve groet,
Minke
Hoi Minke, ja mijn gevoel is dan ook nog daarbij dat als het ‘spontaan’ lukt de natuur de rest ook vast goed voor ons zal ‘regelen’. Ik bedoel dat je dan erop kan vertrouwen dat de zwangerschap en geboorte ook goed zullen verlopen!
Hoi Karin,
een onderwerp naar mijn hart ;-). Na de geboorte van onze tweede kind hadden we het jarenlang veel te druk om aan een derde te denken. Tegen de tijd dat het rustiger werd (onze dochter was veel ziek) begon de tijd te dringen zoals dat heet. Ik was 37 en het zwanger worden ging niet meer zo gemakkelijk als voorheen. Toen mijn 40e verjaardag naderde vroeg ik me af of we er niet mee moesten stoppen, maar de wens was nog zoooo groot. Toen de 41 in zicht kwam had ik er vrede mee dat het niet meer zou lukken, en toen was ik zomaar ineens toch zwanger! We hebben genoten van ons lieve officiële nakomertje en hoewel we het niet zo gepland hadden zou ik het iedereen aanraden. We hebben er twee die 8 en 11 waren toen zij werd geboren. Ik deel de ervaring van Esther van het plezier van de groteren in het kleintje, en andersom trouwens ook. Het is zo mooi om te zien hoe zij na school samen stoeien en knuffelen, en hoe de jongste gaat ‘logeren’ bij haar puber zus. Zo moet het er in grotere gezinnen vroeger ook aan toe zijn gegaan. Aan de keerzijde staan voor ons de slechte nachten en de peuterpuberteit – die verdragen we echt veel minder goed dan vroeger. Maar de zwangerschap, bevalling en babytijd vielen ons dan weer 100% mee, daarvan hebben we nog meer genoten dan bij de oudsten, doordat we meer ontspannen waren en meer op een lijn zaten samen. Advies aan andere ouders: don’t think twice (motto van ons huwelijk :-))!
Hoi Rachel, wat een mooi motto; don’t think twice! Mijn ervaring is dat je verstand vaak allerlei angsten en beperkende gedachten opwerpt… Volg je hart (ziel) en je hartenwens.
Hallo Karin,
Toen ik nèt 22 was (echt net, 5 dagen na m’n verjaardag) kreeg ik mijn 1e zoon, feitelijk in m’n eentje. Zeer gewenst alleen de vader had andere ideeën over het leven (om het ongekleurd uit te drukken), dus al direct na de test wist ik dat ik alleenstaand zou zijn.
Zoonlief zag op de crèche baby-broertjes en -zusjes en vond dat hij dat ook moest; dat was ik met hem eens, alleen was ik nog steeds alleen. Na een minder leuke relatie besloot ik min of meer er toch in m’n eentje voor te gaan en verzamelde informatie. Ik vond het belangrijk dat er wel een vorm van vriendschap moest zijn met de biologische vader en zo is in feite zoon 2 op de wereld gekomen toen zoon 1 bijna 7 werd en ik bijna 29;
Toen ik echter 3 maanden in verwachting was zei de vader: “ik heb jou dat kindje gegeven”. En daar bleef het bij, hij trok zich terug, dat ging dus iets anders dan ik bedoeld had.
Toen zoon 1 net 10 was en zoon 2 net 3 jaar ,ontmoette ik de man waarmee ik nu 10 jaar “in lief en leed” ben. de eerste 5 jaar waren nogal vaag en ik heb in die tijd enkele vroege miskramen gehad. Samen begonnen we aan onderzoeken behorend bij het “meervoudige miskramen spreekuur” omdat ik in eerdere relatie ook al miskramen had gehad. Na behandelingen wegens voorstadium baarmoederhalskanker was de spanning te hoog opgelopen en gingen we uit elkaar. Ondanks/dankzij andere liefdes kwamen we na enkele maanden weer bij elkaar. Ik was inmiddels 37 en had de moed opgegeven en bleek vervolgens zwanger te zijn (dat schijnt vaker zo te gaan…).
Toen zoon 3 krap 3 maanden was, was ik alwèèr zwanger en deze twee ukkies zijn zò leuk met elkaar, dat gun je ieder kind.
Na 4 zoons en inmiddels bijna 40 begon ik ècht te balen van mn leeftijd en ik miste eerlijk gezegd een dochter, noem het egoïstisch, ieder zn mening, emotie, whatever. En jawel, vlak voor de 2e verjaardag van zoon 4 en de 3e verjaardag van zoon 3 werd kindje nr 5 geboren, een heerlijk jongetje!
Eerst was ik “jonge moeder”(22) ,daarna “gemiddelde moeder”(29) en vervolgens “oude moeder”(38-39-41) en ik vind het hèèrlijk.
En inderdaad, met een dreumes en een baby en dan zichtbaar zwanger en bovendien geen glad jonge vrouwen gezichtje meer roept kennelijk reacties op.
Op de zieke vraag :”ongelukje zeker?” heb ik altijd heel duidelijk geantwoord met: “nee, ongelukjes kunnen leiden tot de dood, gelukjes kunnen leiden tot leven!” Daar werden die zieke geesten dan wel stil van.
Vervelender vind ik de zeer waarschijnlijk absoluut zeer goedbedoelde opmerkingen van mensen die dichtbij me staan, ja òòk familie; “je bent toch niet weer zwanger hè, zou je dat nou wel doen!”, meestal na enige tijd naar m’n buik gestaard te hebben.
Tja, die buikspieren houden de boel niet meer bepaald strak, mijn lichaam heeft duidelijk meerdere kinderen mogen dragen èn voeden, ik verberg het dan ook niet, ik ben moeder van 5 zoons en daar schaam ik mij niet voor.
een veelgehoorde reden om niet meer dan 3 kinderen te “nemen” (ik zie het als kinderen “krijgen/ op de wereld mogen zetten”, ieder z’n mening), is dat er niet meer in de auto passen.
Leven of laten leven, waardoor laat je je mogelijkheden en je keuzes ,ofwel je leven, bepalen?
Ik voel het als zeer bijzonder dat ik mag ervaren wat er veranderd is in de maatschappij aan ideeën, opvattingen maar ook aan regelgeving rondom onder meer zwangerschap, geboorte ,school en opvoeding in iedere zin van het woord, in de afgelopen 20 jaar, ik voel me soms moeder van meerdere generaties ;
Hoewel ik vooral ervaar dat ik nog kritischer ben geworden en me verbaas over de blinde volgzaamheid van vele mensen, hetgeen (b)lijkt los te staan van intelligentie.
Wat mij ook al jaren zeer verbaasd, of eigenlijk meer verwonderd, is de -in mijn ogen- schijn emancipatie, de schijn-gelijkwaardigheid van vrouwen in de Nederlandse cultuur; ik ben van mening geworden dat bijvoorbeeld Moslim vrouwen veel meer respect (zoals waardering, fatsoen, behulpzaamheid) ontvangen van Moslim mannen dan ik ken van de Nederlandse cultuur en hetgeen de televisie mij altijd voorgeschoteld heeft aan “normen en waarden”.
Ik ben nu bijna 43, heb altijd moeder willen zijn in een groot gezin, 8 à 12 kinderen leek me geweldig.
Helaas of gelukkig ben ik door omstandigheden niet in staat gebleken enige vorm van carrière te maken en dat wordt mij geregeld verweten (door onwetenden en ook nog wel eens door mijzelf ).
Ik ben Moeder geworden, al 20 jaar en eindelijk accepteer ik dat ik “alleen maar” Moeder ben.
Ik geniet en groei voortdurend in mijn Moeder-zijn en in mijn Vrouw-zijn.
En als ik nog eens zwanger zou worden dan vertrouw ik er op dat ik het hele gebeuren nòg meer bewuster zal ervaren.
Mn kleuter en peuter vinden dat hun jongere broertje een “baby-zusje moet krijgen”…..
Groet,
Mamszie
Hallo, Pauline bedankt voor je uitgebreide reactie. Zeker waardevol voor anderen om je ervaringen te lezen!
Ik verlang nog zo naar een kind….vijf jaar geleden stierf mijn man. Ik bleef met vier kinderen achter. We zijn er bovenop gekomen en nu ben ik 44, heb een nieuwe liefde en wil nog steeds een kind.
Niemand begrijpt dit…mijn vriend vindt t ingewikkeld, we wonen niet samen en vormen geen gezin. En toch is het verlangen zo groot, ik denk er dagelijks aan……
Goh Tinnifin, wat een verdrietige ervaring de vader van je kinderen verloren….
Maar wat fijn dat je een nieuwe liefde gevonden hebt. Natuurlijk is het belangrijk dat hij ook achter jullie keuze kan staan, ik wens je veel sterkte in dit proces toe. En welke kant je keuze ook op zal gaan; alle geluk voor jullie en de kinderen gewenst.
Een onderwerp naar mijn hart. Vandaar dat ik mijn blog er helemaal aan heb gewijd. Dat wil zeggen. Ik deel mijn strubbelingen en positieve ervaringen met het moederschap op latere leeftijd. Ik geloof zelf heel erg in ‘leven en laten leven’. Mensen kunnen soms naar reageren, soms onbedoeld, soms met een boodschap. In dat laatste geval denk ik altijd maar: negativiteit zegt meer over de persoon zelf dan over mij. Ik ben dolgelukkig dat ik toch nog zwanger heb mogen worden op mijn veertigste. Op het moment dat ik bijna afscheid aan het nemen was van een droom, was daar spontaan deze zwangerschap. Inmiddels is baby alweer (net) een kleuter en geniet ik volop van alweer een nieuwe fase. Een zin in een van de ondergenoemde reacties viel mij op. En als ik eerlijk ben word ik er best verdrietig van. Dat is een nadeel van het moederschap op latere leeftijd. Oma en Opa zullen mijn dochter misschien niet meemaken als jong volwassene. Dan heb ik het nog niet eens over ons als ouders. Maar weet je, als je daar op gaat focussen, dan denk je vanuit het negatieve, vanuit angst. En daar wil ik absoluut niet zitten. Ik ben gewoon dolblij met ons kleine meisje. En daar gaat het om <3
Ik ben net 42 jaar geworden en heb 2 zonen ( 17 en 15) uit een eertse relatie en een dochter van 10 uit mijn huidige relatie. We zijn al 15 jaar samen, en door omstandigheden is een 2 de kindje van ons samen altijd uitgesteld. We bleven maar twijfelen. Nu heb ik plots zo een grote kinderwens, dat ik gewoon weet dat ik ongelukkig zal worden als er niet nog een baby komt. Maar ik ben tegelijkertijd ook wel bang. Mijn man ( hij wordt deze maand 48 jaar) en ik hebben ook al een kleinkind ( 1 jaar) van zijn dochter ( 23 jaar) uit zijn eerste relatie. Ik blijf er maar over piekeren en weet tegelijkertijd dat ik niet lang meer kan wachten met de knoop door te hakken.
Hallo Rory en Chantal, wat een moeilijke beslissingen toch he? Er zitten zoveel kanten aan. Chantal wellicht heb je wel steun aan de ervaring van Rory en andere moeders hier? Soms lijk het zelfs ‘makkelijker’ als de dingen je gewoon overkomen misschien, zoals bij jou Rory, dan is de beslissing al gemaakt….en fijn om te horen dat je nu ook zo gelukkig bent met je kleine meisje natuurlijk 🙂
Chantal heb je gezien dat Rory ook een blog heeft over haar ervaringen? Misschien fijn voor je om daar ook mee te lezen?
En welke keuze je ook zal maken, maak hem vooral vanuit je hart, dat is wat ik hier ook steeds weer teruglees in alle ervaringen. Hartengroet, Karin
Lijkt me leuk je blog te volgen, Rory. Mijn verhaal staat inmiddels ook bij de reacties. Waar kan ik je vinden?
Irene, als je op Rory haar naam klikt bij haar reactie kom je vanzelf op haar blog terecht.
Fijn dat je dit onderwerp meeneemt, Karin! Ik ben 45 en zwanger. Ik heb 4 kinderen uit een eerdere relatie naar had nog altijd een kinderwens. Augustus vorig jaar mn nieuwe liefde ontmoet met ook een kinderwens. Ik vind t heerlijk om opnieuw uit te kijken naar een kindje. Mijn dochter vindt het geweldig om eindelijk een zusje te krijgen (met 3 broers) en ik denk niet dat ik me zorgen hoef te maken over oppas! Ik kreeg de andere 4 kort op elkaar en hoewel dat ook bij mij past en ze veel aan elkaar hadden, vind ik het leuk om nu meer van de zwangerschap – en straks van het kleintje – te kunnen genieten. Ik voel me emotioneel nu veel stabieler dan toen en had toen door de emotionele instabiliteit ook veel last van mijn bekken. Ik voel me nu zelfs gezonder en fitter dan toen. Ik vermoed dat er nog wel paniekreacties gaan komen – vooral van bepaalde familieleden – maar voel me er nu klaar voor. Ik heb ook een tijd het idee gehad dat ik te oud zou worden maar toen ik merkte dat dat idee gebaseerd was op angst en maatschappelijke normen en waarden – en ik er zelf ánders tegenaan kijk, kon ik dat loslaten.
Leuk hier verhalen van andere ouders moeders tegen te komen!
Hoi Irene, wat leuk je ervaring te lezen! Vooral ook dat je je nu beter voelt dan in eerdere zwangerschappen 😉
Zoals je zelf ook al schrijft hebben sommige klachten een directe link met emoties en kan het dus zomaar zo uitpakken dat, met het stijgen van je leeftijd, er meer emotionele stabiliteit is in je leven.
Bedankt voor het delen en een hele fijne verdere zwangerschap en natuurlijk geboorte gewenst! Leuk als je nog eens terugkomt om ‘het eindresultaat’ met ons te delen 🙂
Hallo iedereen,
Ik heb 3 kinderen uit een vorige relatie 21 19 en 15 jaar. Drie wereldgozers. In mijn nieuwe relatie heb ik in 2013 een dochter gekregen, toen was ik net 3 weken 39 jaar. Mijn vriend wilde niet meer, hij vond het goed zo. Af en toe maakte ik de opmerking dat onze dochter wel een broertje of zusje zou moeten krijgen, omdat haar broers al oud zijn en alleen is maar alleen. Hij bleef voet bij stuk houden en maakte de grap dat ik dan een andere man moest zoeken, toevallig zei de buurjongen ik wil later 4 kinderen, ik zei mooi je ziet me binnenkort verschijnen Waarna papa zei wil je echt nog een kind op deze leeftijd? Ik ben over 5 maanden 41. Ik zei ja voor onze dochter en zelf vind ik het ook geweldig nog 1 keer zwanger nog 1 keer de warmte van een klein mensje wat gezelligheid met kleine mensjes om je heen, wat je ziet ontplooien tot volwassen mensen, beseffend wanneer ik naar mijn zonen kijk en denk, waar is de tijd gebleven? Ze zijn al zo groot en de tweede gaat bijna het huis uit. De stilte, niks aan. Liever 2 kwebbelende kindjes die je laten lachen, en je een trots gevoel geven. Dus papa is akkoord gegaan, hopelijk is het ons nog 1 keer gegund, want het is niet vanzelf sprekend. Papa moest wennen aan het idee min of meer omdat hij echt het standpunt had dat dit zijn laatste kindje was. Voor mijn dochter heb ik ook 1 miskraam gehad, was toen zo bang dat ik het toen al niet meer aandurfde. Gelukkig heb ik toch een gezonde dochter mogen krijgen. Ik ben nu 1 maand gestopt met de pil, moet rond 7 mei menstrueren, heel spannend elke maand je afvragen zou het gelukt zijn?? Met de miskraam was ik gelijk zwanger, na de miskraam ook gelijk van mijn dochter zwanger.
Ben benieuwd, succes allemaal, mag het geluk aan jullie zijde staan!! En wat betreft negatieve reacties daar lig ik echt niet wakker van, ik ben diegene die het moet onderhouden, grootbrengen, tijd en liefde moet geven. Zolang niemand dat voor mij hoeft te doen mogen ze denken wat ze willen, ik ben super gelukkig met m’n kinderen en hopelijk met een baby onderweg.
Hoi Larissa,
Wat mooi om te lezen hoe e.a bij jou en je gezin is verlopen.
Dochterlief gaat hopelijk snel mogen meegenieten van een zwangere mama en straks van een klein broertje/zusje om mee te spelen en te knuffelen. Ik wens jullie alle goeds toe!
Hartengroet, Karin
Hoi, ik ben net 40, moeder van een zoontje van 6 uit eerste huwelijk (co-ouderschap). Ik heb echter steeds de (vurige) wens gehad van een 2e. Ik hoef ook geen groot gezin, gewoon een bescheiden gezinnetje met 2 kindjes. Ik ben nu meer dan een jaar aan het proberen in het ziekenhuis met 2miskramen en 5tal pogingen ertussen. Ik heb niet bewust gekozen voor andere dingen voor ik aan kinderen begon alleen moet je partner dit ook willen. De partner na mijn scheiding zag eigen kinderen niet zitten en ik ben er uiteindelijk toch uitgestapt om alleen verder te doen. Het is echter heel zwaar en mijn directe omgeving heeft duidelijk heel rationele eigen bedenkingen (maar zelf ook elk 2 kinderen). Ik kan die wens echter heel moeilijk lossen en vrees voor een leven lang spijt. Ik voel me niet vrij als mijn zoon er niet is, ik ‘profiteer’ niet van de herwonnen vrijheid, in tegendeel.
Hoi Kathleen, goh wat lijkt me dat moeilijk voor je. Ik begrijp dat je nu dus ook geen partner hebt?
veel sterkte met de situatie en ik hoop dat je er toch krachtig uitkomt!
Hi Katleen,
Hoe moeilijk je verhaal ook is, dank voor het delen! Ik heb ook besloten er alleen voor te gaan. Ben 42 nu… en sinds kort zwanger… na twee jaar ziekenhuisbezoeken is het dan eindelijk gelukt! Tegelijk vind ik het verschrikkelijk spannend. Het is voor mij de eerste… en ik heb er een leuke relatie met een lief stiefkind voor moeten loslaten. Hij wou na al het gedoe met zijn ex geen kinderen meer met mij, wat mij echt heel verdrietig stemde. Soms twijfel ik of ik wel de juiste keuze gemaakt heb en of ik het wel alleen kan… je berichtje helpt me en geeft me vertrouwen in de ingeslagen maar spannende weg… ik hoop dat het jou ook nog lukt! Heel veel succes!
Hoi Esther, bedankt voor je bemoedigende woorden aan Katleen, maar ongetwijfeld ook aan anderen die meelezen 🙂
Een hele mooie zwangerschap en straks geboorte gewenst. Hartengroet Karin
Super fijn om te ervaren dat ik niet de enige ben met deze wens. Hier al 2 kids van 9 en 11 en al meerdere jaren de wens voor nog een 3e. Ik voel me niet compleet, alsof er nog een kindje op me zit te wachten. Het is ook lastig om uit te leggen aan anderen. Mijn man heeft die wens minder maar gunt mij alle geluk van de wereld en wil graag mee in mijn wens. Toch durf ik niet….angst en rationele gevoelens nemen telkens de overhand. Leeftijd (ben al 40), kind groeit grotendeels alleen op, wat vindt mijn omgeving hiervan, gezondheid kindje, kan ik dit nog wel aan etc etc…..Ergens denk ik durf je gevoel te volgen (een ander zou ik nl. zeker die raad geven). Maar ik durf niet……..wat helpt mij over de drempel?
Bedankt voor je reactie Anna, mogelijk heb je wat aan de ervaringen hier? ik stuur je ook even een mailtje.
Hartengroet, Karin
Hoi Anna…hier dezelfde angst..durf de stap niet te nemen. Voel wel dat ik het heel graag nog wil. Maar stel dat je nou jonger was. Dat denk ik dan steeds . Zou je het dan wel doen ?
Hallo Anna (en anderen)
Wat ontzettend herkenbaar allemaal… ik zit over hetzelfde na te denken, bijna elke dag inmiddels. We hebben twee heerlijke vrolijke gezonde meiden van 4 en 2 en ik ben nu 40. Dus was al een wat oudere moeder (al voel ik me niet zo) van 36 en 39 toen ik onze dochters kreeg. En ik wil ontzettend graag een derde, maar durf het eigenlijk niet aan. Mijn man wil het wel ook heel graag, en we hebben wel afgesproken dat we geen medische molen ingaan omdat we al heel blij zijn met onze dochters. Maar ondertussen zijn we nog niet ‘begonnen’ met proberen omdat ik het toch niet helemaal aandurf. Deels om de grotere gezondheidsrisico’s voor ons kind, alhoewel we bij de vorige natuurlijk ook geen garanties hadden, en er ook nu nog heel veel kan gebeuren terwijl ze al op de wereld zijn. Maar deels ook omdat ik net mijn leven weer een beetje op de rit heb met werk, huis, ben weer met een opleiding begonnen enz. En dan moet dat allemaal weer op een lager pitje. Tuurlijk weegt het niet op tegen nog zo’n hummel thuis, maar wordt ik een leukere moeder als ik dat allemaal weer stil zet, en worden we een leuker gezin met 3?
Lieve Johanna, Anna en mogelijk ook anderen die dit lezen. Kennen jullie Access Bars al? Dat is zo’n fijne methode waarbij er letterlijk ruimte komt in je zijn om de beslissingen te maken die mogelijk zijn, zonder dat ‘oude shit/overtuigingen/beperkende ideeën enz.’ je daarbij nog in de weg zitten. Kan echt heel behulpzaam zijn in deze moeilijke keuzemomenten. Kijk maar eens hier voor meer info:https://hartenwens.info/access-bars/
Mijn man en ik hebben ook een hele sterke kinderwens en die proberen we al 8 jaar te verwezenlijken. Wij waren al wat op leeftijd toen we elkaar leerden kennen, vandaar dat we ook pas laat zijn begonnen met onze kinderwens te verwezenlijken. Inmiddels ben ik 45 en ik vind het erg lastig om het vertrouwen te proberen te houden dat het nog gaat lukken. Liefst was ik jonger geweest wanneer ik een kind zou krijgen maar tot nu toe helaas geen succes en dan ben je uiteindelijk dus ver boven de 40 maar is de wens voor een kind en om moeder te worden nog altijd heel erg sterk of zelfs veel sterker dan 15 of 20 jaar geleden.
Hoi Jiska, bedankt voor jouw openhartige reactie. Ja soms loopt het leven zo dat je keuzes maakt die je als het anders had gekund anders zou hebben gedaan…
Ik hoop vanuit heel mijn hart dat dit avontuur voor jullie tot een mooi vervolg zal leiden, op welke manier dan ook. Lieve groet, Karin
Ik wil al heel lang kinderen en ik kan niet leven met de gedachte dat ik geen moeder zal worden.
Ik ben over 4 maanden 41 en heb er zoveel verdriet van.
Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Mijn hele wereld stort in.
Hoi Olga, wat ontzettend zwaar lees ik uit je berichtje. Ik hoop dat je wellicht uit de reacties hier wat steun kunt halen en ik zal je een privémailtje sturen. Veel sterkte gewenst, hartengroet Karin
Lieve Karin,
Ik heb je privé mail nooit ontvangen. Ik denk dat hij in de spam map is gekomen. Ik had deze pagina ook niet meer bezocht en zag de lieve berichten niet. Ik wil jullie daar allemaal heel erg voor bedanken!
Ik ben nog steeds niet zwanger en inmiddels onderweg naar de 42…
Ik ben 39 en mama van drie kinderen van 7, 10 en 12. Plusmama van twee zonen van 17 en 19. We vormen een nieuw samengesteld gezin: een weekje hebben we de vijf kinderen, de andere week geen. Die laatste week is heel moeilijk : ik voel me precies maar halftijds mama en ik tel de dagen af tot ze terug zijn.
Het kriebelt om nog een kindje te hebben met mijn huidige partner: een deeltje geluk van ons samen, ook een kind dat we niet moeten delen en wekelijks afgeven. Wat is mooier dan een kind laten opgroeien?
Maar… ik durf ook niet goed: vooral de reacties van anderen houden me wakker en wat als….? (Ziek, als wij ouder komen?…)
Alleen krijg ik het gevoel niet weg. Het neemt zo de overhand dat ik me echt ongelukkig voel.
Hoi Annelies, goh ja ik kan me je gevoel wel voorstellen hoor. De omgeving wil ons soms behoeden voor allerlei dingen, goed bedoeld natuurlijk. Maar ja wiens leven is het nu eigenlijk he?!
En we zijn ook zo geleerd om de meningen van anderen soms van meer belang te maken dan ons eigen wensen en daarmee zelfs leven….
Ik lees dat het je echt niet los laat. En hoe zou het voor je zijn als dat wellicht ook niet hoeft?
Ik stuur je ook nog even een mailtje, kijk maar of je daar iets mee wil doen, geheel vrijblijvend uiteraard.
Wens je in ieder geval de ruimte om een keuze te maken die bij je past en daar achter te staan.
Hartengroet, Karin
Nog een berichtje voor Olga en Jiska…
Ik ben heel benieuwd hoe het gaat met jullie! Ik hoop ontzettend dat het intussen gelukt is! Het is zo moeilijk om al het geluk om je heen te zien, te vrezen dat jij dat nooit zal meemaken… ik leef ontzettend met jullie mee… Ik heb dus ook jaren gevreesd dat het mij niet gegeven was.
Dikke knuffels aan jullie
Lieve Esther,
Dank je voor je lieve berichtje.
Ik ben over en half jaar 42 maar nog steeds niet zwanger…
De pijn is niet te dragen soms. Ik probeer er niet steeds mee bezig te zijn, maar dat lukt niet altijd. En vandaag kreeg ik te horen dat een veel jonger nichtje alweer zwanger is en dat zijn de moeilijkste momenten. Ik verscheur helemaal 🙁
Wat aardig dat je naar ons vraagt Esther!
Hier helaas geen zwangerschap of kindje. Inmiddels ben ik 46 en zijn we uitbehandeld na veel ICSI pogingen in binnen en buitenland. Dus ik denk dat het er niet meer in zit voor ons. Ondertussen erg veel zorgen om zieke (schoon)ouders gehad. Eerst mijn schoonmoeder verloren, vorig jaar mijn vader en nu is mijn moeder ernstig ziek met uitgezaaide borstkanker. Dat voelt dan wel wrang om zo veel zorgen om je ouders te moeten hebben en ze te verliezen zonder zelf kinderen te hebben gekregen. Soms heb ik dan wel moeilijke momenten maar over het algemeen gaat het op het moment wel aardig.
Een op dit moment moeilijk onderwerp
Ik word komende week 40
Helaas geen kinderen .. Dat is er nooit van gekomen in mijn huwelijk en nu 3 jaar na scheiding en nieuwe liefde verder, komt het dan eens zo hard… de wens voor een kindje…
Mijn nieuwe partner heeft 3 pracht kinderen
En is al lang ggesteriliseerd
Emoties all over the place
Moeilijk moeilijk
Goh ja dat kan ik me voorstellen…..Is het wel bespreekbaar in jullie relatie? Is er een gezamenlijke wens of ligt die enkel bij jou?
Wat zou je er voor nodig hebben om meer helderheid en gemak te hebben met deze situatie?
Je mag me overigens ook altijd een privébericht sturen.
Veel goeds gewenst, hoe het dan ook verder verloopt voor je/jullie