Eigenlijk begint mijn verhaal al voordat ik zwanger werd. Ik was er toen heilig van overtuigd dat ik tijdens de bevalling zoveel mogelijk medicatie wilde en dat dit allemaal plaats moest gaan vinden in het ziekenhuis. Toen kreeg ik de tip om het boek ´De vrije geboorte” te lezen. Hierdoor is mijn mening veranderd en wilde ik op een zo natuurlijke manier thuis bevallen, zonder medische toestanden.

Ik vond dit erg spannend want over het algemeen horen we niet zulke hele fijne verhalen over bevallingen. Dat moet ook anders kunnen, dacht ik bij mezelf. Mijn vriend en ik hebben samen een cursus hypnobirthing gedaan bij Karin. Tijdens de cursus kregen we heel veel bruikbare informatie en oefeningen om te ontspannen. Voor mij is het heel moeilijk om te ontspannen, want ik ben altijd ontzettend druk in mijn hoofd. Ik heb ook flink moeten oefenen, want op het begin kon ik de oefening niet eens afluisteren. Uiteindelijk lukte het mij om een moment te vinden waarin ik volledig kon ontspannen met de oefening: in bad.

Eigenlijk was ik 19 mei uitgerekend, maar in mijn omgeving werd de ene na de andere baby te vroeg geboren waardoor ik ook stiekem de hoop had dat ons dametje eerder zou komen. Ik was het thuis zitten al behoorlijk beu! Ik voelde mij te goed om de hele dag op de bank te blijven liggen en te slecht om dingen te ondernemen. Toch naderde de ‘uitgerekende datum’ en ik kreeg al dagelijks berichtjes: “Is ze al geboren?”.

Ik raakte steeds meer gefocust op dat ze “op tijd” geboren moest worden waardoor ik er zelf steeds meer last van kreeg. Daarnaast was ik bang dat ik wellicht richting de 42 weken zou gaan, een mega groot kind zou krijgen en de bevalling medisch zou worden.

Op 24 mei heeft de verloskundige mij gestript. Het rommelde een beetje de uren die daarop volgden maar daarna was het weer helemaal rustig. Wat baalde ik!  Mijn stemming vloog alle kanten op en toen ik bijna 41 weken zwanger was dacht ik dat ik al die negatieve gedachten los moest leren laten en vertrouwen krijgen in mezelf en dat alles goed zou komen. Ik had het boek de vrije geboorte uitgeleend aan een vriendin en die ben ik snel op gaan halen. Daarin stond ook een mooi stukje over strippen wat mij heel veel rust bracht:

“Je kunt het zien als schudden aan een boom met al dan niet rijp fruit: is het fruit rijp, dan geeft het ‘strippen’ het laatste zetje, maar eigenlijk was het fruit er toch al klaar voor. Is het fruit (de baby) nog niet rijp, dan kun je schudden wat je wil, maar blijft het stevig zitten”.

Daarbij heb ik de loslaat oefening van Karin ook gedaan waarbij ik al mijn angsten onder ogen ben gekomen en mezelf heb uitgedaagd om deze te weerleggen. Vanaf dat moment dacht ik: “al heeft onze baby 43 weken nodig om te komen, dan zij dat maar zo. Mijn lijf kan dit gewoon!”

De ochtend daarop werd ik om 6 uur wakker en voelde een gek schopje, gevolgd door een gek gevoel alsof er iets scheurde. Ik ging snel naar de badkamer en jawel: Mijn vliezen waren gebroken! Ik voelde mij precies als op het moment dat ik de zwangerschapstest had gedaan. Super onwerkelijk en ik was de enige die wist dat ik zwanger was; en nu was ik de eerste die wist dat onze dochter er aan zou komen! Als een blije gup ben ik toch weer even op bed gaan liggen om te proberen wat te rusten en mijn vriend ook nog even te laten slapen. Om half 7 begon ik golvingen te krijgen. Deze waren nog milder dan menstruatiekrampen.

Rond 7 uur werd mijn vriend wakker, en ik zei heel nonchalant: “ Je kunt je wekker wel uitzetten hoor”. Waarop hij ineens wakker schoot en zei: “Heb je weeën!?” Ik vertelde dat zelfs mijn vliezen al gebroken waren en dat de golvingen super mild waren. We hebben samen nog wat geprobeerd te rusten en vervolgens zijn we nog gaan douchen en vervolgens is mijn vriend als een wervelwind door het huis gevlogen om alles in orde te maken voor ‘de grote dag’. In de huiskamer heeft mijn vriend het bevalbad klaargezet en ondertussen stond er een playlist op met ontspannende muziek. Daarna hebben we nog wat netflix gekeken en de verloskundige op de hoogte gebracht van het breken van mijn vliezen. De golvingen waren toen nog niet echt heel regelmatig. Ik had ook een TENS2 gekocht dus deze heeft mijn vriend ondertussen ook op mijn rug geplakt. Dit was een fijne ondersteuning tijdens de golvingen.

Rond 13:00 uur werden de golvingen regelmatig en wat pittiger. Tijdens de golving moest ik mijn aandacht er volledig bij houden, maar ik kon ze heel goed weg ademen met de ademhaling die we hadden geleerd tijdens de cursus. Ondertussen de verloskundige nogmaals gebeld en aangegeven dat het allemaal nog prima te doen was. Ze gaf aan dat ik moest bellen wanneer het moeilijk werd. Ik vond het allemaal heel erg meevallen dus ik zat maar te wachten tot het heel erg zou worden. Ik was tussen de golvingen door ontzettend ontspannen, de gedachten die normaal altijd aanwezig zijn waren er helemaal niet meer. Ik kon mij volledig op mezelf focussen. Rond half 4 merkte ik dat de golvingen anders werden.

Ik kon ze niet weg ademen, dit was een hele vreemde gewaarwording maar al snel had ik door dat ik moest puffen en dan gingen ze in een rap tempo weer weg. Mijn vriend en ik wisten allebei niet goed of we nu de verloskundige weer moesten bellen want ja.. het moest toch veel erger worden? Mijn vriend heeft toch maar gebeld en die zei: “Mijn vriendin is best een bikkel, dus we weten niet of dit het moment is dat we moeten bellen, maar het lijkt wel wat heftiger te zijn”.

Rond 17:00 uur was de verloskundige er, maar ik was al zo in mezelf gekeerd dat ik mij niet kon concentreren op wat ze zei. Tijdens een golving merkte ik dat mijn lijf bijna automatisch mee ging persen dus toen heeft de verloskundige even gecontroleerd: bleek ik al 10 cm ontsluiting te hebben!! Dit was zo’n bizar moment, ik kon het bijna niet geloven want het voelde alsof het allemaal maar ‘net’ begonnen was en het was allemaal best makkelijk te doen.

Ik ging snel weer terug het bad in en mocht gaan persen. Dat was wel even een spannend moment, ik durfde ineens niet meer. Ik ging toch teveel nadenken. Ik heb dit ook benoemd dat ik het ineens erg spannend vond en toen heeft de verloskundige mij moed ingepraat. Ik heb op mijn eigen tempo wat goed voor mij voelde geperst. Deels via de J ademhaling maar soms ook op de reguliere manier.

En om 17:41 is onze dochter geboren.

Wat een geweldig moment. Ik kon het haast niet geloven dat ze er eindelijk was. En achteraf gezien was dit ook een echte droombevalling.