Loslaten stap voor stap….

Karina (36) is moeder van Anna (nu 25 weken) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder. (namen zijn fictief, de blog echt)

Een zo simpele opdracht: koop een vlaggetje voor de fietskar… En dan sta je daar, in de moderne fietsenwinkel en je hebt de keuze uit: een “Cars”vlaggetje, “Superman”vlaggetje, “Disney-Sneeuwitje”vlaggetje of een “Dora”vlaggetje. “Ik wil een simpele, oranje vlag, zonder figuurtjes of deze merchandise-***”, probeer ik vriendelijk te zeggen. Die zijn er dus niet. Mijn kind is net een half jaar oud en ik moet al mee met een of andere figuurtjes-hype! Mag ik aub zelf beslissen, welke en of ik überhaupt een of ander figuur op slofjes, vlaggetjes, bekers, bordjes wil hebben? En dan kost zo een vlag twaalf Euro! “Omdat die flapdrol erop staat”, reageert de verkoper bijdehand. Hij is wel zo vriendelijk geweest de vlag aan de fietskar vast te maken. Dat maakte veel goed.

Misschien overdrijf ik wel, maar ik wil mijn baby graag nog baby laten, zonder dat ze mee moet met wat “in” is. Mijn Anna mag aub nog kleertjes aan die geen 5 Euro extra kosten omdat er toevallig een of andere flapdrol op staat. Ik heb wel en dat moet ik met schaamrode kaken bekennen, tijdens een hormoonopwelling in de zwangerschap babyservies gekocht van “Sesamstraat”. Maar goed, Sesamstraat is ook al ouder dan ik het ben en heeft inmiddels wel kult-karakter, toch? Of zit ik nou iets goed te praten wat niet goed te praten is?

Maar goed, toen dus, bij de Blokker, in zwangerschapsweek 23, schat ik, wist ik: ooit zal mijn Ukkepuk vaste voeding krijgen. Wat ik toen niet kon weten is, dat het voor een borstvoedende vrouw best wel een dingetje is. Ik had het er echt moeilijk mee: de eerste stap naar zelfstandigheid! De eerste stap naar: ze overleeft het ook zonder mij(n moedermilk). Ja, ik ben vreselijk emotioneel. Toen de stap genomen is viel het best mee. Prachtig om te zien hoe Anna haar eerste hapje proeft, voor de eerste keer op een pompoenreepje sabbelt. De eerste keer was het schoonmaken na een babyhapje nog leuk en was ik trots op het kliederboeltje dat ze achterliet. Inmiddels denk ik er anders over. Poeh, ik blijf maar poetsen, wassen, koken, snijden, pureren, stukjes apart bewaren om het a la Rapley aan te bieden. Bovendien is de tijd dat haar poepluiers nog heerlijk naar borstvoedingspoep roken definitief voorbij. Ook dit cliché blijkt dus te kloppen.

Hoe ervaar jij de overgang naar vast voedsel?