Het is een interessant fenomeen dat rondom de eerste verjaardag van nummer één de vraag op komt, wanneer nummer twee in de planning is.

Karina (36) is moeder van Anna (ten tijde van dit blog net een jaar) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder (namen zijn fictief, de blog echt). Vandaag het tiende en tevens (voorlopig) laatste blog van haar hand.

Veel vrienden en kennissen begonnen rond deze leeftijd met nummer twee. En ik snap het. Zoals ik in mijn laatste blog beschreef is het een tijd van terugkijken en dan kan het weer gaan kriebelen. Je wilt weer de magische momenten van een nieuw leven beleven. 

Bovendien is je baby nu een dreumes en is stapje voor stapje minder afhankelijk van je. Ik vond het al een ander gezicht toen Anna kon zitten. Nu ze begint te lopen is ze helemaal baby-af. En dan wil je misschien toch weer zo’n lief, klein wezentje, dat je kunt vertroetelen, dat weer aan het begin staat van alles.

Daarnaast de overweging hoe veel afstand er tussen de kinderen prettig is voor jullie als ouders en voor de broertjes of zusjes… kortom: ik snap de vraag. Maar wat gaat het de ander aan?

Wij laten er dus niets over los 😉

Sinds haar eerste verjaardag is het een en ander veranderd in Anna’s (en dus ook in ons) leven. Ja, ze heeft nieuwe spullen gekregen en de speelgoeddoos is weer voller geworden. Maar dat is niet alles. Borstvoeding is niet meer haar hoofdvoeding en ze drinkt ook water en thee. Ik volg haar en hoop dat we het borstvoedingsavontuur zonder problemen langzaam af kunnen sluiten.

Daarnaast zijn we begonnen haar aan haar eigen slaapkamer te laten wennen, wat tot onze grote verrassing zeer voorspoedig en zonder tranen gaat. De laatste tijd kwam Anna vaak ’s nachts terwijl ze bij ons in bed lag. Ik had de indruk dat ze wakker werd door ons. Nu ze in haar eigen kamertje slaapt, komt ze vaak nog maar een keer! Ik geef toe, dat ik de eerste nacht moest slikken omdat ik haar naast me miste.

Dan misschien toch maar voor een broertje of zusje gaan waarmee we weer kunnen co-slapen?

Hoe ervaar jij het als mensen vragen of je (al) zwanger bent? Misschien zelfs een pijnlijke vraag mocht het niet zo makkelijk gaan bij jullie…Hoe reageer je daarop? Wil je jou ervaringen hieronder delen en daardoor anderen hierbij helpen?