Zaterdag 6 maart – 39 weken en 4 dagen

Deze derde HypnoBirthing ervaring begint vandaag met cruesli 😀
Wat ben ik toch eigenwijs. In plaats van vanmiddag even lekker op de bank te gaan liggen rusten, blijf ik doorrommelen. Ik ga appelflappen bakken, en ook nog een batch cruesli. Want stel dat je vannacht komt, dan heb ik in elk geval een voorraadje ontbijt. En oh wat heb ik er ’s avonds spijt van. Ik ben echt helemaal op. Ik help even met de meiden boven om ze naar bed te brengen, maar ga snel naar beneden.
Ik kan echt niet meer. Zo moe. En de rommel beneden laat ik voor wat het is. Morgen weer een dag. Wat zal de verloskundige/kraamzorg wel niet denken, vraag ik me nog af, als ze vannacht zouden komen, maar toe maar. We ruimen morgen wel weer op.
Ik merk ondertussen dat het lijkt alsof ik in mijn eigen ‘bubbel’ ga. Ik sluit me af voor de omgeving. Ik zeg tegen P. dat jij misschien toch wel eens kan komen vannacht. We kijken heel even tv, maar ik ga al snel naar bed, slapen nu het nog kan.

Zondag 7 maart

Is deze nacht het begin van mijn nieuwe HypnoBirthing ervaring?

Een onrustige nacht. 2.30 uur: Ik ben al een paar keer wakker geworden en moet naar het toilet. Zijn het nu buikkrampen of weeën? Het zit zo laag in mijn buik, het is weer heel anders dan de weeën die ik bij L. had. Dat waren duidelijk weeën, maar dit… ik weet het niet. Ik herinner me wel dat ik bij de meiden ook mijn darmen helemaal leegmaakte toen het begon… Hmmm. Ik vraag P. tegendruk te geven op mijn onderrug als ik weer in bed lig.
Oh dat helpt tegen de pijn. Een uur later denk ik toch wel dat het weeën zijn, het blijft maar terugkomen, en bel ik om 04:05 uur naar de verloskundige. Carlijn neemt op. Fijn, één van de verloskundigen die ik er graag bij wil hebben. Ik geef aan dat ik denk dat het begonnen is en ze komt eraan. 

Ik loop nog even langs E. en L. en hoop dat ze gewoon lekker door blijven slapen en dat jij er bent voordat ze wakker worden. Dat is mijn droomscenario, maar gaan we dat redden? We zullen zien. Als ik L. zo zie liggen realiseer ik me dat dit voor het laatste is dat ze mijn ‘kleinste’ is, wat gek.

Helemaal in mijn eigen bubbel ga ik opnieuw de HypnoBirhting ervaring in…

Als Carlijn om 4:33 uur binnenkomt lig ik naar de Rainbow Relaxation muziek te luisteren en weet ik vrij zeker dat het weeën zijn die ik weg lig te zuchten; relaxt op bed nog gelukkig. Ik vertel haar dat mijn vader al had gezegd dat het een zondagskindje zou worden. “Ik mag tenminste hopen dat het vandaag komt,” zeg ik nog. “Nou dat verwacht ik wel hoor,” zegt Carlijn. P. is ondertussen bezig om spullen klaar te zetten en het bevalbad vol te laten lopen. Yes, het lijkt erop dat ik daar in elk geval in kan.

Het wegzuchten van de weeën lukt prima met de hypnobirthing ademhaling, mijn buik bollen als een ballon en weer langzaam leeg laten lopen, dit is nog prima te doen. Ik vraag Carlijn even te checken of de baby echt goed ligt, dat je niet stiekem nog gedraaid bent ofzo. Ze lacht, maar doet wat ik vraag, we luisteren ook even naar je hartje. Ze vraagt of ik wil weten hoe ver ik ben. “Ja doe maar,” zeg ik, “dat we niet heel dit circus voor niks aan het optuigen zijn.” Even een check dat je echt gaat komen vandaag, gek hoe ik daar nog steeds niet op durf te vertrouwen. Carlijn twijfelt daar echter totaal niet aan. Even ben ik bang dat ik pas op 2 of 3 cm zit, maar nee hoor. Al 7 cm, hoppa! Jij bent onderweg, schat. En zo makkelijk gegaan.

En dan mag ik om 5 uur het bad in. Wat zalig is dit. Het warme water voelt zo goed. De term “als een warm bad aanvoelen” is nog nooit zo letterlijk beter van toepassing geweest. Hier kan ik wel uren in blijven zitten. Helemaal in mijn eigen bubbel, geniet ik van dit moment. De kraamzorg is inmiddels ook gearriveerd en voelt heel goed aan dat P. en ik het onder controle hebben en neemt wat afstand, fijn dat ze dit zo goed aanvoelt. Dan komt er even de vraag… en nu? Ik ben het even kwijt. Carlijn geeft rustig uitleg wat ik zo kan verwachten. Dan keer ik weer in mezelf, en adem ik de weeën rustig weg. Toch merk ik al snel dat het lijkt alsof er persdrang bij komt. Nu al? Ik zit pas net in bad. Ik wissel wat van houdingen en P. helpt met massage en maakt ook wat foto’s. Ik merk dat ik alles om me heen wel waarneem, maar het haalt me niet uit mijn concentratie. 

Ik voel je hoofd met mijn hand, je bent er echt bijna

Dan begint het serieuze werk, ohja, shit, dit deed zeer. De weeën doen gemeen pijn en worden moeilijker op te vangen en ik weet even niet zo goed hoe ik moet zitten. Op handen en knieën gaat het best, dan is de druk op mijn onderrug ook minder, en dit voelt het natuurlijkste. In de heftigheid en intensiteit van het moment zeg ik “Ik kan dit niet”, waarmee ik me ook realiseer dat ik er bijna ben, dat was bij L. ook zo. P. en de verloskundige steunen me.
Om 5:29 uur breken mijn vliezen, ik voel ze knappen door de druk. Met een heftige wee voel ik je verder naar beneden zakken. Weer zeg ik dat ik het niet kan. Carlijn helpt me op dat moment enorm. Ze geeft aan dat ik wat naar achteren moet gaan zitten en moet voelen, want je hoofdje is er al bijna. Als ik mijn hand op je hoofdje leg kan ik het niet geloven. Nu weet ik echt zeker dat je er bijna bent. Dit geeft zo’n vertrouwen en kracht. Carlijn zegt me te wachten op de volgende wee en dan pas mee te persen. Ohja, tuurlijk, dat is makkelijker. Als die wee komt (5:32 uur), pers ik mee, en adem ik je naar beneden. En pak ik je zelf aan. Wow! Ik houd je nog even onder water en zie hoe je je armen spreid.

Dit is wat ik voor ogen had voor jouw geboorte. Een mooie badbevalling, en mijn handen die jou als eerste vasthouden. Papa en ik kijken even rustig naar je en dan haal ik je naar boven en houd ik je dicht bij me.
Je bent er J. Welkom op de wereld.